AmazighTimes: Asis Aynan
Niets menselijks is mij vreemd. En zelfhaat al helemaal niet. Volgens de Van Dale komt het fenomeen veel voor bij bevolkingsgroepen die te maken hebben discriminatie. ‘Ze gaan geloven dat ze niet voor niets minachtend behandeld worden.’ In het verleden werd ik regelmatig bezocht door schaamte en weerzin jegens mijn leven. Onze familie was anders dan andere gezinnen. We waren vreemd, apart.
Denkend aan mijn jeugd zie ik veel afkeurende, vragende en afkerende blikken. Expressies die reageerden op het aantal kinderen van mijn ouders, de gezichtstattoos van mijn moeder, de dertig dagen ramadan, het geslachte schaap dat naar binnen werd gedragen, de bruiloftsmuziek, de Noord-Afrikaanse klederdracht en ga zo maar verder. De gelaatsuitdrukkingen die verrieden hoe er werkelijk over ons werd gedacht, deden mij door de grond zakken. Op die momenten wilde ik vluchten. Weg van waar ik mij bevond, weg van wie ik was. Ergens aan het eind van mijn pubertijd kreeg ik beter vat op die vorm van schaamte. Wel ben ik nog altijd gevoelig voor gelaatsuitdrukkingen. Ze zijn in staat om mijn denken te ontregelen.
Enkele weken geleden verstoorde een groep fanatieke moslims een discussie in debatcentrum De Balie. De beweging noemt zich Sharia4Belgium. Ze verzetten zich tegen de westerse normen en waarden en zien zich graag leven in een islamitische maatschappij. Ik heb weinig op met hun islam, maar als ik naar hun gezichten kijk, zie ik iets wat ik herken: de zelfhaat uit mijn jeugd. Helaas heeft geen een van hen de migratie van hun ouders en de gevolgen daarvan een plek kunnen geven. De desillusie die volgde werd een vlot dat richting de strenge islam dreef. Deze ideologie wordt slechts om één reden gepraktiseerd: wraak nemen op hun ouders en de blikken van hun buren. De enige manier om de afkeer jegens jezelf niet onder ogen hoeven te komen. ||| Asis Aynan