9 januari is een bijzonder jubileum dat ik nooit zal vergeten. Precies 45 jaar geleden werd ik ontvoerd door de Marokkaanse politieke veiligheid en bracht die nacht door op het hoofdbureau van politie in Rabat, waar ik meedogenloos werd gemarteld. Ik herinner me nog het gezicht van de belangrijkste folteraar; het was de beruchte meneer Kholti. Later hoorde ik dat hij in de jaren zeventig tientallen activisten had gemarteld.
Later werd ik overgebracht naar een geheim detentiecentrum in Casablanca, Derb Moulay Chrif, en werd ik vele maanden in handboeien en geblinddoekt vastgehouden. Hier was de belangrijkste folteraar de beruchte Yousfi Kadour die ik later identificeeirde en aan journalisten blootstelde in het midden van de jaren negentig, toen ik hem tot mijn schrik zag op het VN-hoofdkwartier in Genève als onderdeel van een officiële regeringsdelegatie om een rapport te presenteren aan het VN-Comité voor foltering, waarin staat dat Marokko volledig voldeed aan de internationale normen.
Ik heb 8 jaar in de gevangenis gezeten vanwege mijn vreedzaam verzet tegen een despotisch regime en omdat ik droomde van gerechtigheid en vrijheid. Mijn vader stierf toen ik in de gevangenis zat en de autoriteiten stonden me niet toe hem voor de laatste keer te zien en zijn begrafenis bij te wonen.
Na mijn vrijlating werd ik voortdurend lastiggevallen en opnieuw gearresteerd in de nasleep van de bloedbaden die het leger in januari 1984 in het noorden van Marokko uitvoerde toen mensen in opstand kwamen tegen de regering. Ik moest toen in het geheim het land ontvluchten in een vissersboot en begon mijn lange 20-jarige reis in ballingschap. Mijn moeder stierf toen ik in ballingschap was. Ik had haar vijf jaar niet gezien omdat ze te zwak was om me in New York te komen bezoeken.
Hoewel de prijs voor mijn activisme erg hoog was, heb ik er geen enkele spijt van. Ik ben er trots op dat ik samen met andere toegewijde activisten tegen tirannie heb gestreden en op een zeer bescheiden manier heb bijgedragen aan onze strijd voor democratische verandering.
Veel van mijn medegevangenen stierven zonder de echte politieke verandering te zien waar we naar streefden. Veel van onze folteraars zijn echter nog in leven en genieten van hun pensioen en genieten van overheidsbescherming en beschamende straffeloosheid. Hoewel er vooruitgang is geboekt, ben ik geschokt dat er 45 jaar na de vreselijke nacht dat ik voor het eerst werd gearresteerd, er nog steeds gewetensgevangenen zijn in Marokko. Sommigen van degenen die in de Rif-regio vreedzaam protesteerden voor betere overheidsdiensten op het gebied van gezondheidszorg en onderwijs, werden veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf. Het is een schande dat vreedzame jeugddemonstranten worden opgesloten terwijl onze folteraars vrij blijven. Het is niet te verontschuldigen. Het moet eindigen. Het is een voortdurende belediging voor al degenen die hebben gevochten en degenen die hun leven hebben opgeofferd voor vrijheid in Marokko.