Door: ||| Asis Aynan
In de column Migrantenkind betoogt schrijver Asis Aynan dat de tijd de multiculturele zegeningen is aangebroken, in plaats van het multiculturele drama. Want voor het migrantenkind is het leven geen reeks verdovende feesten, maar lucide filosofielessen waar dit land veel van kan leren.
Vanuit de auto keek ik deze zomer naar het verstilde, woeste Zwitserse landschap: groene meren, rijen grijze bergen in het water afgebeeld, als ware het bisschoppen in gewaden met mijters op. De machtig hoge bergen deden mij denken aan een essay waar ik ooit aan was begonnen. Ik wilde aantonen dat de mens verdwaald was in deze samenleving en dat het migrantenkind er was om als zaklamp op te treden.
Een paar jaar geleden formuleerde ik in een zaaltje tegenover enkele mensen mijn ideeën in een uitprobeeressay. Na de voordracht schoof ik het ideeënverhaal terzijde, omdat het gesprek na de voordracht met de toehoorders vooral over mijn gebruikte voorbeelden ging: na een kerstvakantie terugkomen met volkenkundige praatjes over verre oorden, rijwielen zonder achterop maar met boodschappenkrat voorop, jeepachtige auto’s in een vlak land en als men het leven voelt, wordt dat gekeerd door pillen en onzinnigheden als ADHD, dertigersdilemma en midlifecrisis. Ik gebruikte deze voorbeelden om de verdwaalde burger te typeren.
Het migrantenkind als richtingslicht deed ik op toen ik in 2009 een interview met Fayza Oum’hamed las. Ze had het boek De uitverkorene geschreven. Daarin schreef ze op indrukwekkende wijze hoe haar vrijheid door familieleden werd afgenomen en hoe ze die vervolgens heroverde.
Dit boek staat in schril contrast met wat ik zie als ik aan Nederland denk: een plek vol geneugten, waar je je tegen alles kunt verzekeren. En ondertussen is het migrantenkind gedwongen na te denken over zijn identiteit, omdat psychische ziektes op de loer liggen. Hij moet zich verhouden tot een sterke religie, die alles van je kan vragen, zelfs het leven. Kiezen tussen goed en kwaad is noodzaak, want het gecriminaliseerde milieu ligt in allerlei vormen op de loer, om maar iets te zeggen.
Voor het migrantenkind is het leven geen reeks verdovende feesten, maar lucide filosofielessen, waar dit land van kan leren.
Asis Aynan is schrijver en bedenker van de Berberbibliotheek. Zijn laatste boek is het egodocument Gebed zonder eind.