De Marokkaanse Buurtvaders lopen reeds vijf jaar hun rondjes door Zaltbommel, en dan met name woonwijk De Vergt. Op een zomerse zaterdagavond liep De Toren een rondje mee.
ZALTBOMMEL – Zet een bericht over woonwijk De Vergt op Twitter, en het regent cynische opmerkingen. De inwoners van de wijk die actief zijn in de sociale media hebben voldoende gezien de afgelopen jaren, en sarcasme is wat resteert. Maar is het echt zo erg? Misschien wel, en de Marokkaanse Buurtvaders sluiten er de ogen niet voor. Wel benadrukken ze met graagte wat in de afgelopen vijf jaar is bereikt; wat moeten ze anders? Tijdens het rondje van ruim twee uur dat we maken langs winkelcentrum De Portage en kriskras door De Vergt, kunnen we dat met eigen ogen zien. In mijn kielzog loopt mee VVD-raadslid Jan van Engelen. Vele raadsleden en bestuurders maakten het rondje met de buurtvaders en iedereen is het er over eens: ze doen nuttig werk. Hun spreekbuis is Amar Rahou. Vol lof is hij over wethouder Ton van Balken die overal zijn gezicht laat zien. Ook de gebiedsverantwoordelijke ambtenaren en de mensen van Woonlinie krijgen een pluim. De burgemeester echter ligt minder goed in de gemeenschap. “Dat komt door het schimmenspel van de justitiële driehoek, die roept over namen en rugnummers maar er niet naar handelt. Als je weet wie hier onrust veroorzaakt, berg ze dan op!”
De tocht met de Marokkaanse Buurtvaders voelt soms als een zegetocht. Ik kan het objectief vaststellen, want vijf jaar geleden maakte ik al eens hetzelfde rondje. “We hebben toen gesproken over spreiding in de wijk”, weet Amar nog. “Alleen op het Bachplein had je een fatsoenlijke speelplaats, het ging bijna ten onder aan het eigen succes zoveel jeugd kwam er op af. Maar nu er meer gelegenheid is hoeven kinderen niet meer de hele wijk door en wordt het rustiger.” Een recent geopend pannaveld aan de Gisbert Schairtweg is inderdaad populair, en ook een speelplaatsje naast de Aldi in De Portage trekt veel jeugd. Maar kennelijk ook overlast. Bewoners hebben geklaagd over troep en herrie. Nu hangt er een bordje dat verbiedt dat er gespeeld wordt. Het verbod gaat in om 18.30 uur. “Een belachelijk tijdstip, om half zeven kom je net van het avondeten. Dat kan toch ook anders? En de troep… als er een prullenbak wordt neergezet kun je veel oplossen”, vertelt Amar.
Said Kaaouass sluit halverwege de rondgang aan, als we inmiddels rond het nieuwe winkelcentrum De Portage struinen. De enorme hoeveelheid zwerfafval is hem een doorn in het oog. “Moet je kijken in die sloot, en dan valt het nu nog mee. Aanstaande zaterdag gaan we een opruimactie houden. Samen houden we het schoon.” Het VVD-raadslid maakt foto’s om de situatie met het zwerfafval aan te kaarten bij hogere instanties.
Samen is een woord dat onze Marokkaanse stadsgenoten regelmatig in de mond nemen. In vijf jaar tijd is dankzij samenwerking met bewoners en Woonlinie vrijwel geen onveilig brandgangetje meer te vinden. Overal goede verlichting, en dankzij initiaven van woningbezitters veel degelijke hekwerken. “Alleen jammer dat sommige bewoners dan de hekken richting garageboxen open laten staan. Dan nodig je inbrekers gewoon uit”, merkt Amar op als we door de Westlanderstraat lopen.
Op het Bachplein treffen we de jeugd, die vertelt over het speelplaatsje bij De Portage. “Niemand heeft daar last van ons, maar er is één meneer die altijd een beetje dronken overkomt, die op ons loopt te schelden.” Tja, soms is er ondanks alle begrip en communicatie zoiets als overmacht. Sommige mensen willen gewoon niet leven volgens het ‘leven en laten leven’ principe. Daarnaast ondervindt elke bevolkingsgroep de moeilijkheid van onze huidige maatschappij. Amar vertelt: “Huurspreiding is een wens, maar als de huren in andere wijken dan De Vergt veel hoger zijn loop je al snel tegen je grens op. Iets wat we heel erg missen is bijvoorbeeld de huiswerkbegeleiding van Orion. Nu kost je dat 200 euro per jaar, per kind. Je wilt je kinderen een goede opleiding bieden, dat kost geld. Stageplekken zijn ook een probleem, die zijn er veel te weinig. En dan heb ik het nog niets eens over de sociale druk; ieder kind wil mooie kleding, anders worden ze gepest. Mij maakt het niet uit als ik op schoenen van de Bristol loop, maar een stoere jongen van 10 jaar wel.” Said Kaaouass sluit af: “Problemen in De Vergt zijn landelijke problemen, maar toch, kijk om je heen: zoveel groen, brede straten, verlichting. In wijken van grote steden is het echt niet zo goed als hier, en over die toestanden in Egypte zeg ik maar helemaal niets. We moeten gelukkig zijn!”
Aan het einde van onze wandeling worden we de ‘Ambassade van De Vergt’ ingetrokken. Wijkbewoonster Greet schenkt gul glazen limonade, ook al is het al laat en is de zon onder gegaan. In vijf jaar tijd is De Vergt veranderd. De saamhorigheid is toegenomen. Door op deze weg, volhouden, dat is de conclusie!
Door: Tom Van Engelen