Adra Ghedu
Het is geen geheim dat Marokkaanse media op klaarlichte dag leugens verspreiden, de staatstelevisie 2M (1) bijvoorbeeld zond een live-gesprek uit met de Marokkaanse minister M. Khalfi, waarin hij het bestaan van de militaire politie ontkent. De interviewer vult de leugen verder aan in plaats van hem te corrigeren.
Ondanks dat er een grote commotie is ontstaan op sociale media heeft noch de minister noch de zender dit recht proberen te zetten.
Het valt wel op dat in Frankrijk tijdens de volksprotesten in Marokko, France 2, de eerste publieke televisiezender van Frankrijk de natuurdocumentaire “Le Maroc vu du ciel” van Yann Arthus-Bertrand over Marokko uitzendt. Het is meer een politiek getinte en niet onafhankelijke documentaire. Er wordt bijvoorbeeld gesuggereerd dat het conflictgebied in de Westelijke Sahara deel uitmaakt van Marokko door in de documentaire plattegronden van het gebied bij Marokko te trekken! Ook wordt er meer aandacht besteedt aan het omstreden zuiden van Marokko, en over de Rif bijvoorbeeld krijgt een stad als Al Hoceima veel minder aandacht (10 seconden) (2) dan Hassan ll moskee in Casablanca (3 minuten) (3) en de stad Nador wordt compleet genegeerd. Ook Ceuta en Melilla, twee prachtige steden, worden niet getoond.
Korte tijd later verschijnt er een documentaire op France 2, de tweede grootste televisiezender van Frankrijk met de titel”Moulay Ismaïl, le roi soleil des mille et une nuits”, van Stéphane Bern. Het lijkt erop dat in deze documentaire de Alawitische Sultan -die in de geschiedenisboeken notabene beschreven staat als een massamoordenaar- probeert te romantiseren, door de sultan positief te beschrijven, en woorden te gebruiken die minder opvallen voor de gemiddelde kijker.
Ismail al-Alawi regeerde over Marokko van 1672 tot 1727, en staat te boek als een van de gewelddadigste Alawitische Sultans, hij liet zijn tegenstanders onthoofden en hun hoofden op de muur plaatsen van zijn paleis in de hoofdstad Meknes.
In de documentaire van Stéphane Bern komen er geen kritische mensen aan het woord maar alleen mensen die een rooskleurig beeld geven over Sultan Ismail. Ook wordt hij als een heilig persoon neergezet en dit op een televisie zender van een land dat seculier zegt te zijn.
France 2 is weliswaar een publieke televisiezender maar blijkbaar houdt warme contacten met het Marokkaans bewind. Het was een van de zenders aan wie Hassan II regelmatig interviews gaf. (Marokkaanse koningen zijn nog nooit geïnterviewd door eigen Marokkaanse media!).
Het is helder dat de makers en deelnemers aan deze documentaire geen wetenschappers of specialisten met een boodschap zijn, maar meer principeloze opportunisten die waarschijnlijk op kosten van het Marokkaans regime gratis tickets en dure hotels krijgen.