Eindelijk is het zover! De reis naar Marokko kan bijna beginnen. Op de dag dat we vertrekken help ik mijn vader mee om het hele huisinterieur en cadeau’s voor je familieleden op het autodak te plaatsen. De buren staan vanuit hun veranda naar ons toe te kijken. Sommige voorbijgangers blijven verontwaardigd kijken hoe wij als georganiseerde en ervaren team het dak van de Ford Transit op ongekende hoogte kunnen stapelen. Hup, eindelijk kan het groene zeil er overheen. We zijn klaar voor vertrek. Nog even van mijn vrienden afscheid nemen en de roadtrip kan beginnen.
Op het moment dat we wegrijden, staat de hele buurt in onze straat ons uit te zwaaien. Jaren later vraag ik me toch af wat de reden hiervan zou zijn geweest. Was het een teken van blijdschap of een gevoel van opluchting dat ze eindelijk zes weken van ons af waren? Nee, ik moet niet gaan doemdenken. Ze waren blij voor ons, echt waar. Dat kon je ook aan de reacties horen. Ze wensten ons een prettige vakantie in Turkije.
Toen ik nog heel jong was, vond ik het altijd zo knap dat mijn vader precies wist hoe hij naar Marokko moest rijden. Niet wetend dat mijn vader de bordenaanduidingen volgde. Op deze dag was dat anders. Ik was wat ouder en voor de eerste keer keek ik met mijn vader mee. Ik had op papier geschreven welke steden we moesten volgen. De routes Antwerpen en Gent waren saai om te rijden. Het idee dat je nog in Nederland was met de kale, vlakke landschappen deed me niet goed. Ik wilde dat we zo snel mogelijk over de grens in Frankrijk waren. Lille bleek de uitkomst te zijn. En het duurde ook niet lang voordat we in de périphérique van Parijs vast kwamen te zitten. Een heel gedoe hoe we de juiste weg moesten volgen. Ik had medelijden met mijn vader die van alle kanten moest aanhoren welke afslag er genomen moest worden. ‘Rechts!..nee, hou links aan!’ Daar staat Bordeaux..op dat bord…neem de 2e afslag! ‘Daar staat geen Bordeaux’, klinkt het van de andere kant. daar staat Boulogne! Bordeaux zijn we al voorbij.’ Shit, afslag gemist.
Met veel gedoe kwamen we op de welbekende A 10 terecht..richting Bordeaux. En dan komt het moment dat je op het bord kijkt hoeveel kilometers dat zijn die we moesten afleggen: tegen de 600 kilometer aan! Alsof er geen einde aan zou komen. Om de tijd te verdoen staar je maar een beetje uit het raam en lees je herhaaldelijk de borden waar ‘suivant’ ‘cedez le passage’, ‘péage’, of ‘auberge de jeunesse’, op staan.
Het cassettebandje wordt om het half uur omgedraaid. Inderdaad, één cassettebandje hadden we. met op ieder kant vier nummers die ieder 7 minuten duurde waarin je in elk nummer 10 keer het refrein hoorde.
Stoppen deden we niet vaak. Alleen wanneer we moesten tanken en mijn ouders gingen bidden. Ik slenterde dan maar een beetje rond op de parkeerplaats met mijn broertjes en zussen. Als ik een groepje zag staan bij een auto met een Nederlandse kentekenplaat, dan ging ik uitdrukkelijk hard Nederlands praten zodat zij dat konden horen. Waarom, vraag je je dan af? Inderdaad ja..waarom.
Ok, Bordeaux bereikt. Als je naar boven keek was de lucht mooi blauw. Je zag wat meer relief en op dat moment had je echt het gevoel dat je in het buitenland was. Nog even doorrijden richting Bayonne en dan waren we bijna bij de grens van Spanje.
Ik heb zelden meegemaakt dat het niet regende in de Pyreneeën. Ze zeggen dat de Pyreneeen heel mooi is. ‘Dat zal allemaal wel’, zou mijn moeder zeggen. Zo snel mogelijk weg van die enorme plensbuien en gevaarlijke, enge haarspeldbochten. Dit heeft trouwens niks met het Baskische volk te maken. Leuk volk met hun taal en hun schrijfwijze. het lijkt alsof hun alfabet alleen uit de letters X, Z of T bestaat.
Nadat we voorbij Vitoria zijn gereden en Bilbao achter ons hebben gelaten, is Burgos ons volgende target. Het begint steeds warmer te worden in de auto en dat merkten we pas echt wanneer we koers hadden gezet richting Madrid. Geen airco. Dan maar het raam open, maar ja, hete lucht kan je ook niet de hele tijd verdragen. Je probeert dan maar een beetje te slapen. Op de muziek van Ithran, Twattoun en het geluid van de motor dompel je in slaap en wanneer je de ogen weer opende ,naderden we la capital del España. Een prachtige stad, vooral bij avondlicht. 
Gelukkig is de temperatuur wat gedaald, want we rijden nu richting Andalucía. In het zuiden kan het bloedheet zijn. De bergen zijn hier ook hoger en gevaarlijker. Ik ben hier weleens doorgereden op klaarlichte dag en vooral het gebied tussen Cordoba en Granada is prachtig om te zien. Als je meer richting Granada rijd, kom je in de Sierra Nevada, om maar over hoge bergtoppen te spreken…indrukwekkend.
Maar we rijden nu in de avonden via Bailén en Cordoba richting Sevilla om dan via Cadiz richting bootbestemming Algeciras te rijden. Het vissersplaatje is bereikt en na de tickets gehaald te hebben sluiten we ons aan bij de lange stoet auto’s en busjes. Wachtend op de boot die ons richting Ceuta zal brengen. Op de boot zie je binnen een half uur al de Afrikaanse gebergtes. De plaats van bestemming is al bijna bereikt. Nu nog door de douane van Spanje en Marokko.
De reis door het Rif-gebergte keek ik letterlijk en figuurlijk altijd tegenop. Vaak schoten er akelige dingen door mijn hoofd. Dat we bijvoorbeeld van de afgrond naar beneden donderden. Je keek op 2000 meter hoogte de ravijnen in waar je geen vangrails tegen zou komen die nog enige bescherming zouden bieden.
Na 7 uur rijden over een afstand van 300 kilometer bereikten we ons huis in Imzouren. Een stadje 15 kilometer van Al Hoceima.
De auto werd de garage ingereden en bij het zien van onze grootouders raakten we allen geëmotioneerd.
We waren er eindelijk…Marokko…WOW….
Ik moet zeggen dat het plezier om vakantie te vieren al snel verdween bij aankomst. Ik stelde me het allemaal net wat anders voor. Ik kon me daar niet aarden. De verveling sloeg snel toe.
Het enige wat ik wilde doen, was een pen en een stuk papier pakken en het aantal dagen opschrijven die ik in Imzouren zal doorbrengen. Ik kwam, of ik het nou wilde of niet, op 42 dagen uit.
Het enige wat mij te doen stond, was de dagen afstrepen dat we weer huiswaarts zouden keren.
Het leukste gedeelte van de hele vakantie was de aangename roadtrip, vooral in Andalucía. Daar waande ik me in een omgeving waar ik me thuisvoelde.
Nu, heden ten dage, is mij dat altijd bijgebleven. Het gebied rondom de historische steden Sevilla en Cordoba. De culturele stad Granada, liggend aan de Sierra Nevada en Málaga waar ik een aantal jaren achtereen mijn vakantie heb doorgebracht. Hier, ergens in Andalucía zal mijn toekomst liggen. Ik zal dan terugdenken aan die tijd. De roadtrips die mij ertoe hebben geleid om op een plek te zijn die mij rust zal bieden.
Oh, waar was ik gebleven? Oh ja…..
Imzouren, starend naar het plafond…….
2 dagen weggestreept….nog 40 dagen te gaan…..
Door: Sofian Fikri