Heerlijk om thuis te zijn na een reis van 3000km.
Terwijl ik uit het raam kijk geniet ik van het prachtige uitzicht.
De zon weerspiegelt op de azuurblauwe zee door hoge bergen omringd .
Als ik naar de bergen kijk zie ik huizen.
Zoveel huizen en ik realiseer me ineens dat in al die huizen mensen wonen en dat deze mensen een eigen levensverhaal hebben.
Ik begin over mijn leven na te denken.
Mijn leven….
Waar moet ik dan aan denken?
Aan mijn leven in Nederland of aan mijn leven in Marokko?
Waar hoor ik thuis?
Hier in dit prachtige warme land of toch in Nederland waar ik ben geboren en opgegroeid?
Waar voel ik me thuis en waar word ik beschouwd en geaccepteerd als een inwoner.
Die vraag komt in me op. Marokkaanse of toch Nederlandse?
In Marokko noemen ze me een Nederlandse en in Nederland een Marokkaanse.
Kan ik mezelf hierdoor zowel Nederlands als Marokkaans noemen?
Wil ik mezelf überhaupt wel labelen?
Waarom zou dat eigenlijk moeten?
Waarom worden we niet allemaal gezien als wereldburgers?
We zijn allemaal op dezelfde manier op aarde gekomen.
Iedereen leeft met hetzelfde doel: overleven.
We werken om brood op de plank te krijgen om voor onszelf en voor onze dierbaren te kunnen zorgen.
Als men mij vraagt of ik me een Marokkaanse of een Nederlandse voel.
Al jaren geef ik hetzelfde antwoord.
Hoe voel je of je Nederlands bent of dat je Marokkaans bent?
Ik realiseer me dat het er weinig toe doet hoe ik word genoemd.
Wat ik belangrijk vind, is dat ik word beoordeeld om wie ik ben.
Wie ik ben, los van mijn nationaliteit.
Ik ben ik, ik ben mezelf en zo wil ik ook gezien worden.