Exact een jaar geleden werden de straten van Alhoceima gevuld met mensen die protesteerden tegen het destructief beleid van de centrale overheid jegens de regio. Een van die demonstranten was Imad El Attabi, een jongeman in de fleur van zijn leven dromend van een toekomst die hij nooit zou hebben. Zijn hoop, dromen en daarbij ook zijn leven kwamen abrupt ten einde toen de ordetroepen besloten om de menigte te beschieten met traangas en echte kogels. Imad El Attabi werd veroordeeld tot de dood toen hij dodelijk geraakt werd aan zijn hoofd door een welgemikt schot van een van de ordetroepen. Eenmaal afgevoerd naar het ziekenhuis heeft niemand hem nog levend gezien ondanks beweringen van dat hij toch nog zou leven en in kunstmatige coma zou gehouden worden. Ondanks de “uitstekende” ziekenzorg van dokters en verplegers heeft het niet mogen baten en kwam na enkele dagen het verwachte nieuws van zijn officiële dood. Imad bezweek aan zijn verwondingen, God hebbe zijn ziel…

FB IMG 1532105788064

Zijn begrafenis verliep onder verdachte omstandigheden waarbij zelfs de naaste familieleden het lichaam niet mochten zien. Het lichaam werd verzegeld in een kist en zo snel mogelijk ter aarde gebracht alsof het regime alle bewijs wilde vernietigen van de oorzaak van zijn dood. De begrafenis werd massaal bijgewoond door mede-activisten die een laatste groet wilde brengen aan de zoveelste martelaar die de Rif heeft voortgebracht, een zoveelste slachtoffer die het regime op haar geweten heeft. Zo ontroostbaar de familie was, zo ontroostbaar waren ook zijn vrienden en activisten, het verdriet reikte zelfs over de landsgrenzen heen en bereikte ook ons, de Riffijnen van de Diaspora…moge zijn ziel rusten in vrede!

Bewijs werd na verloop van tijd geleverd van de oorzaak van zijn dood, gestaafd door medische verslagen en scans van het letsel. Desondanks weigert het regime verantwoordelijkheid te nemen en zwijgt in alle talen. Sterker nog, de ingrijpende ordetroepen krijgen zelfs nog een schouderklopje voor hun “professionele werkattitude onder zware omstandigheden”.

Het enige dat we nu nog voor Imad kunnen doen opdat zijn dood niet tevergeefs zou zijn, is de strijd afmaken waarvoor hij gestorven is. Een strijd voor het opeisen van rechten die een waardig leven vergemakkelijkt in eigen land, zodat de komende generatie niet meer hun leven zouden wagen in de bezette straten van de Rif of op het water van de Middellandse Zee.

Imad…broer, zoon, vriend en martelaar…je nagedachtenis zal eeuwig voortleven…Je bent de geschiedenis ingegaan als een held. De Rif zal je niet vergeten awma…Rust zacht.