Door: Noureddine Benhaddou.
Benhaddou is bestuurslid van de BENELUX-afdeling van beweging voor autonomie in de Rif.
Een kruispunt, dat is waar we ons fictief op bevinden. We leven namelijk in spannende tijden wat betreft de toekomst van onze Rif. Hoe zal de Rif eruitzien over pakweg 20 jaar? Wat heeft de toekomst voor ons Riffijnen in petto? De aandacht is de laatste maanden gericht op de volksbeweging die ontstaan is na de moord op de visverkoper Mohsin Fikri. Een beweging die stelt dat haar eisen gerechtvaardigd zijn gezien de achterstelling van de Rif, en groot gelijk hebben ze. Werkgelegenheid en het creëren van een industrie, een ziekenhuis gespecialiseerd in kankerbehandeling en het opheffen van het militair decreet van 1958 dat het gebied van Al Hoceima bestempelt als militaire zone. Dit zijn maar enkele van de eisen van de volksbeweging die trots is op haar vreedzaamheid en dit ook nauwlettend bewaakt.
In elk ander zichzelf respecterend land zijn deze eisen al heel lang verworven rechten. Puur hypothetisch… stel dat de Marokkaanse overheid toegeeft aan de gestelde eisen en de Riffijnen krijgen wat ze willen. Stel dat deze overheid de Riffijnen tegemoet komt wat betreft hun verzuchtingen. Is dat dan het einde van de volksbeweging? Keert de rust dan weer? Zullen de mensen dan niet meer buitenkomen?
Ik geloof in een betere toekomst voor mijn regio, de Rif. De streek en de mensen hebben nood aan structurele hervormingen. Hervormingen die blijvend zijn en die de Riffijnen terug hun trots geeft. Dit kan bereikt worden en persoonlijk geloof ik in de haalbaarheid van een bepaald project.
Structurele hervormingen op politiek vlak, zijnde de autonomie voor de Rif, is een oplossing die alle Riffijnen kan verenigen ongeacht hun politieke voorkeur en/of ideologie en aan welke kant ze staan in het politiek spectrum. Het antwoord van vele verzuchtingen van de gemarginaliseerde Riffijnen ligt in de verregaande autonomie, waarbij de Riffijn zelf kan bepalen welke koers hij vaart, waarbij de Riffijn zelf kan bepalen welke accenten hij legt in zijn gevoerd beleid…zeg maar ” baas in eigen huis”. Marokko heeft een gecentraliseerd bestuur dat blijkbaar onmogelijk tegemoet kan komen aan de noden van de Riffijnen. De Riffijnen wensen ook niet langer te wachten op een oplossing komende uit Rabat. De Riffijnen zijn het beu dat de beslissingen over hun hoofden heen genomen worden in het centrum van het land.
Vrije verkiezingen, het oprichten van Riffijnse partijen die de belangen van de Riffijnen behartigen, het aanstellen van een Riffijns parlement, het oprichten van een Hooggerechtshof, het oprichten van een Riffijnse bank etc.… dat zijn maar enkele zaken die de autonomiebeweging in de Rif als toekomstbeeld heeft.
Zoals je zelf kan lezen zijn dit niet van de minste eisen. Het is dus een project dat niet voor morgen is, gezien het huidig politiek klimaat in Marokko, maar wel zeker haalbaar is op de middellange termijn. De vraag is zijn de Riffijnen van vandaag wel rijp genoeg voor het idee om zichzelf te besturen? Zijn de Riffijnen klaar voor autonomie?
Bij het instellen van de parlementaire democratie in Marokko begin jaren ‘60 heeft niemand zich afgevraagd of de Marokkanen wel klaar zijn voor al wat een democratie met zich meebrengt, en toch heeft iedereen nu de mond vol van “democratie”. Ik geloof niet dat de Belgen, Duitsers of de Spanjaarden meer of minder “bewust” waren om de uitdagingen van een staatshervorming aan te gaan, gezien waar ze staan op gebied van zelfbestuur. Het concept van autonomie heeft zich duidelijk bewezen in deze landen en anderen, en daarom ook moeten we dit alle kansen geven om het welslagen hiervan. Veel hangt ervan af, het gaat om de toekomst van ons allemaal ongeacht levend in de Rif of in de diaspora.
De aangehaalde Europese landen en hun toegepaste vorm van autonomie wilt niet zeggen dat we dit rechtstreeks willen kopiëren en implementeren in de Rif. Het zal een autonomie worden die de Riffijnen willen en wensen. Het zal een systeem worden dat rekening houdt met de specifieke noden die eigen zijn aan onze regio.
Ik geloof in een vreedzame oplossing voor de problemen die zich stellen en dit zal via de weg van dialoog moeten gaan. We zullen de dialoog moeten aangaan met de huidige machtshebbers en de traditionele partijen, hoe moeilijk dit ook is. Verandering zal moeten komen via politieke weg en niet via geweld of revolutie. De Riffijnse volksbeweging heeft aan de wereld bewezen dat hoe uitzichtloos de situatie ook is men zich niet hoeft over te geven aan een spiraal van geweld.