Noureddine Adherbal
Al meer dan een half jaar gaan de Riffijnen de straat op en eisen hun recht op in de vorm van een eisenbundel. Elke stad of dorp die zich heeft aangesloten bij de volksbeweging heeft zo een eigen lokale eisenbundel opgesteld. Vele eisen komen telkens terug ongeacht de regio. De problemen die de mensen ondervinden zijn daarom ook terug te vinden in de algehele Rif en wijst op ernstige tekortkomingen van de staat t.o.v. haar burgers. Dit duidt op het feit dat de Marokkaanse overheid haar verantwoordelijkheid niet neemt. Hier is iedereen het over eens en daar is dan ook geen twijfel over mogelijk aangezien de realiteit elke twijfel wegneemt. Men zou zelfs kunnen zeggen dat de Riffijnen worden beschouwd als tweederangsburgers, en dat het de bedoeling is van de overheid om deze achterbakse politiek van onderdrukking en marginalisering te verkiezen boven de weg van eenheid en integratie van alle burgers. Het bewijs dat dit de heersende gedachte is bij de machtshebbers is het feit dat ze na meer dan een half jaar actie voeren, nog steeds geen gehoor hebben gegeven aan de grieven van de mensen.
Anno 2017 moeten mensen nog op straat komen om een ziekenhuis en een school te eisen. Waar in de wereld is er een land dat zich zo modern voordoet als Marokko, hebben mensen geen stromend water? Het is lachwekkend en om te huilen, want er is wel genoeg geld om alle gelederen van het leger, veiligheidsdiensten, politie en geheime diensten in te zetten en te mobiliseren in de Rif om de mensen de mond te snoeren. Er is wel geld genoeg om te investeren in delen van Zwart-Afrika in voorzieningen die het eigen volk zelfs niet heeft. Rechtvaardigheid is ver te zoeken in een land als Marokko waar alle macht ligt bij één persoon. De democratie wordt op elk vlak bespot en verkracht. Instituten als het parlement houden schijnvertoningen en dienen enkel als camouflage. Van dorpshoofd tot gouverneur, geen enkele van deze mensen heeft zich bewezen als man van het volk. Het is zelfs zo dat niemand van hun enige legitimiteit heeft van het volk en zodoende schuiven zij elke verantwoordelijkheid af door te zeggen dat ze orders van bovenaf gekregen hebben.
Tegemoetkoming aan de eisen van het volk is er tot op heden niet gekomen. Een antwoord daarentegen hebben we eigenlijk wel gehad. Het was niet het antwoord dat we wilden hebben, maar desondanks een antwoord dat perfect past bij een dictatuur. Het recht om te demonstreren wordt bekocht met gevaar op eigen leven. Het is al verschillende keren dat de demonstranten zonder enige aanleiding worden aangevallen door de ordetroepen en/of ingehuurde criminelen, deze zijn veelal gewapend met stokken en messen. Mensen worden geïntimideerd, verbaal en/of fysiek door lokale ambtenaren en dit was zelfs live te zien op sociale media. Dit toont de mate van paranoia aan die heerst bij de machtshebbers.
Laat het duidelijk zijn dat de overheid de volledige verantwoordelijkheid draagt aan de achterstelling van de Rif, maar vindt de passiviteit van Riffijnse politici in de diaspora toch ook een deel van het probleem. Deze mensen hebben de macht om de schrijnende toestanden in de Rif aan de kaak te stellen, te openbaren aan de wereld, en Marokko te wijzen op haar verantwoordelijkheid jegens haar burgers. Het is het perfecte drukking middel tegen de rmaxzen om de Riffijnen uit de marginaliteit te halen. Tot op heden hebben deze mensen zich niet laten gelden en geen verbale vuist kunnen vormen tegen een dictatoriaal regime dat ze zelf subsidiëren. Alle comités opgericht ter ondersteuning van de volksbeweging is ook zo’n drukkingmiddel. Hun steun is broodnodig ,moeten sterk staan en aan aanhang winnen want Marokko luistert niet naar de taal van de zwakkeren.