In deze kortcolumn legt schrijver Asis Aynan uit waarom de uitspraken van Ahmed Aboutaleb over jihadgangers juist zijn en diens tegenstanders ongelijk hebben. Maar misschien heeft Aboutaleb schuld aan hun ongelijk. Ze hebben te weinig Nederlandse les gekregen. Klassiek Arabische les voor Marokkaanse-Nederlanders was Aboutalebs advies aan de politiek.
Thuis bij een bevriend stel. Hun nieuwe leven lag op zijn rug op de bank. De baby had zijn armpjes voor zich uit gestoken. Hij greep lucht met zijn handjes. Ondertussen praatten de vrienden en ik over Ahmed Aboutaleb. De burgemeester van Rotterdam had in dagblad Trouw afstand genomen van de gewelddadige islam en Hollandse moslims gevraagd hetzelfde te doen.
Op tv had ik een schrijver gezien, een acteur en een belangenbehartiger. Zij keerden zich in woord af van Aboutaleb. Hun stokargument was, dat zij zich niet wilden distantiëren van iets waar zij niet verantwoordelijk voor zijn, omdat er geen wereldlijke moslimgroep bestaat, iedereen is een individu.
De aangedragen bewering is moreel onjuist. We zijn in zekere zin voor alles verantwoordelijk op deze wereld, voor de ene zaak meer dan de andere. En om heel lullig te zijn; het individu bestaat niet. Het bewijs daarvoor wordt geleverd door het allereerste begin: nieuw leven komt tot stand door gemeenschap. Als het individu bestaat, dan zijn sommige gebeurtenissen groter dan het Ik.
Misschien reageerden de talking heads en mijn vrienden meer op de persoon Aboutaleb dan zijn uitspraak. Hij is een hoge boom en binnen de Marokkaanse gemeenschap gaat hij over de tong. Hij zou bijgedragen hebben aan de arabisering van Marokkaanse Nederlanders. Hij adviseerde de Nederlandse overheid verplichte Arabische les op basisscholen.
Maar Aboutalebs woorden van nu zijn niet alleen meer dan welkom, ze zijn ook belangrijk. Zijn uitspraak interpreteerde ik niet in de zin dat hij zichzelf of anderen verantwoordelijk hield voor de crisis in het Midden-Oosten, maar als die van een burgemeester van een grote stad die zich uitsprak over de situatie in onze wereld. Hij nam zijn verantwoordelijkheid.
Het is een talig misverstand: verantwoordelijk houden en verantwoordelijkheid nemen. Het eerste heeft Aboutaleb niet gedaan, maar werd wel door velen gevoeld, terwijl hij het tweede vroeg.
Misschien te veel Arabische en te weinig Nederlandse les gehad.
Asis is schrijver. Zijn laatste boek is Gebed zonder einde.