Een spook waart door mijn hoofd – het spook van de warboel.
Ik was onlangs op een naamfeest. Nog geen twee seconden was ik binnen en nam een andere naam aan: meneer Grote Wanhoop. Het feest stond model voor hoe tegenwoordig binnen de Marokkaanse gemeenschap op vreemde wijze vreugde wordt gevierd. Wat ik zag, deed mij denken aan mijn nichtje en neefje van twee en vier, die in de huiskamer een gezellig knus hoekje met huisraad van speelgoed hebben ingericht. De twee spelen het grote mensenleven na, met hier en daar een fantasievolle toevoeging. Samen met My Little Pony wordt een ei gebakken, onder het genot van een kop thee wordt met My Little Pony aan tafel de dag doorgenomen en de plastic pony wordt streng toegesproken als ze niet in bad wil.
Vanaf de bank is het spel van de kleintjes zeer vermakelijk. Maar die poppenkast van Marokkaanse familiefeesten is tenenkrommend en brengt een mens in verwarring. Niets klopt en alles is grote nep.
Op de tafels ligt aan weerszijden van de eetborden mes en vork. Als het eten wordt geserveerd, proberen de gasten onhandig het eten in de monden te krijgen. Iedereen weet dat thuis bijna alle gerechten met de hand worden gegeten. Ook staan er wijnglazen op tafel. In het duivelse symbool van glas wordt jus geschonken uit luxe hervulbare whiskykaraffen.
Voor de sfeer wordt er muziek gedraaid, maar alleen in het deel waar de vrouwen zitten. De liederen uit de boxen zijn anasheedmuziek (een soort van gospel) waar onder geen beding op gedanst mag worden, omdat dans de goddelijke woorden zou bevuilen, of zo. De muziek wordt door mannenstemmen gezongen, dat dan weer wel.
Er wordt een leven gespeeld, een leven dat niet mag worden geleid, maar waar men met hart en ziel naar hunkert. ||| Asis Aynan