Door: Fouad el Haji
De volksopstanden in Noord Afrika houden de gemoederen ook in Europa flink bezig. Niet alleen omdat Europa op tal van manieren verwant is met Noord Afrika. Economisch, sociaal en geopolitiek, maar vooral door de aanwezigheid van miljoenen Europese burgers van Noord Afrikaanse origine. Niet voor niks is de volksopstand in deze gemeenschappen, de Marokkaanse Nederlandse gemeenschap in het bijzonder, van meet af aan het gesprek van de dag geweest. Dit is te merken aan de topics op sociale media, maar ook aan de vele demonstraties in Amsterdam, Rotterdam en Brussel, om maar te zwijgen over het aantal kleinere bijeenkomsten en thema-avonden.
Het is waar: In het laatste decenium is sinds de komst van Koning Mohamed VI, een aantal economiche, culturele en sociale ontwikkelingen doorgevoerd. Maar Marokko is geen democratisch land want de Koning trekt nog aan alle touwtjes en stelt zichzelf buiten de grondwet. Dit vindt ook de 20 februari beweging in Marokko, een initiatief van jonge Marokkanen. Daarom gaan mensen in diverse Marokkaanse steden massaal de straat op om voor democratische rechten te strijden. De autoriteiten doen er alles aan om dit protest in de kiem te smoren, maar tevergeefs.
Als Marokkaanse Nederlanders moeten we deze strijd toejuichen en de 20 februaribeweging steunen. Waar mogelijk moeten we steun zoeken bij alle Nederlanders. Het is goed om te zien dat de steun voor de 20 februari beweging in Marokko en ver daarbuiten nog steeds groeit en dat het verzet steeds grotere vormen begint aan te nemen. De strijd van de 20 februaribeweging is ook onze strijd. We kunnen bovendien meer bereiken dan we denken. Naast morele en materiele steun, kunnen we mensen mobiliseren via verschillende media, discussiefora, door het organiseren van demonstraties en discussie-avonden. Maar ook door ons te mengen in het publieke debat en het organiseren van politieke druk. We moeten namelijk niet vergeten dat dit een punt in de geschiedenis is waar miljoenen mensen al heel lang op wachten.
In de Arabische landen waar al maandenlang een roep om verandering klinkt en waar mensen massaal de straat op gaan om hun democratische eisen kracht bij te zetten, staan mensen voor de keus om hetzij voor de oude duivel en zijn verleidingstrucs te vallen, hetzij onverminderd aan hun eisen vast te houden zoals een parlementaire monarchie, erkenning van het Tamazight als officiële taal en einde aan nepotisme. Al naar gelang hun keus, zullen zij hier later de vruchten van plukken. Marokkanen plukken namelijk al zestig jaar lang de wrange vruchten van het fopspeenakkoord van Aix-les-Bains, waar in 1956 over de onafhankelijkheid van Marokko werd onderhandeld , om maar te zwijgen over het Dieven-in-de-Nacht-akkoord van 1912 waarbij Marokko een zogenaamde protectoraat van Frankrijk werd.
Maar helaas valt deze halfslachtige houding ook nu weer onder Marokkaanse Nederlanders waar te nemen. Ook nu zien we mensen die onomwonden kiezen voor de strijd voor democratie enerzijds en mensen die wel zeggen voor democratie op te komen maar de kans op een kantoorbaan in Rabat liever intakt willen houden. Zij zitten op het vinkentouw, zoals ze laatst in Amsterdam deden toen ze massaal op audientie in Slotervaart gingen bij de Marokkaanse minister Ameur die nota bene de vloer met ze aanveegde.
Tegen hen zeg ik: Wees nu een keer geen opportunist en geen dief in de nacht en strijd mee voor menselijke waardigheid. En als dat kennelijk teveel gevraagd is, doe me dan een lol en wees geen sta in de weg.