Er zijn in Nederland veel taboes. De doodstraf bijvoorbeeld. Hier mag je niet zeggen dat je iemand dood wilt als hij iets gedaan heeft. Je mag niet zeggen dat iemand de dood verdient als hij een ander heeft gedood, misbruikt, kapotgemaakt, zoals nu het geval lijkt te zijn met de ex-zwager van de Rotterdamse Jennefer.

Iemand dood wensen hoort niet. Zoiets zeg je niet. Kul!

Net las ik in het Volkskrant magazine een interview met journalist Steven van der Hoeven. Hij, een enorme voetbalgek, werd vanaf zijn twaalfde jarenlang door zijn voetbalcoach seksueel misbruikt. De achtentwintigjarige trainer verleidde hem met snoep en sportdrank. Daarna nam hij Steven mee naar zijn huis waar ze samen naar politieseries en later naar porno keken. De jongen werd op deze manier geleidelijk ingewijd in seks. De man vermoorde zijn onschuld. Terwijl zijn ouders die coach als huisvriend binnenhaalden, verkrachtte hij hun zoon. Over die tijd heeft Steven het boek ’Je ogen verraden je’ geschreven. Er zitten heftige scènes in. Zo pijpt een volwassene een jong kind. Ik zie pedofielen al likkebaardend naar de boekhandel rennen of nog beter, Stevens debuut via internet bestellen. Ik vraag me dan ook af of het verstandig is om zoiets te schrijven.

Maar goed, terug naar de doodstraf. Zijn coach werd veroordeeld: cel plus tbs. Maar Steven is duidelijk. Als de voetbalcoach vrij komt zal hij verder gaan met kinderen misbruiken. Want zo is zijn aard nu eenmaal. Mannen die kinderen verkrachten, blijven kinderen verkrachten. Ik geloof niet in het Nederlands strafsysteem. Criminelen hebben het in dit land beter dan hun slachtoffers. Een pedoseksueel die aan je kind zit wens je toch de dood toe?

Laat ik het mild zeggen. Ik zou hem niet doden maar folteren. Misschien zou ik het pas overwegen als hij om de dood smeekte. Zo zit de natuur nu eenmaal in elkaar. Daarin verschillen wij in niets van dieren. Niemand komt aan je jong.

SP!TS