De Rif loopt leeg en Europa stroomt vol! Herinnert u zich nog de dag van 28 oktober 2016? De dag dat visverkoper Mohsin Fikri letterlijk verpletterd werd achter in een vuilniswagen. Het is alweer bijna twee jaar geleden… Mohsin was het zoveelste slachtoffer van het alledaagse onrecht in Marokko.

Het onrecht dat Mohsin is aangedaan heeft een diepe snee achtergelaten in het lichaam van vele Riffijnen. Het riep verschillende emoties en herinneringen op van de voorbije dagen, weken, maanden en jaren in vernedering.

Eerst vochten de Riffijnen tegen de Spaanse kolonisator. Nadat Spanje verslagen was door een handje vol Riffijnen, reageerden ze op een laffe manier. Ijzeren vogels (vliegtuigen) lieten gifgasbommen vallen. Tot op de dag van vandaag heeft de Rif het hoogste aantal kankerpatiënten van heel Marokko.

In 1956 werd Marokko uiteindelijk ‘onafhankelijk’. Weet je, onafhankelijkheid klinkt als muziek in de oren, maar dat was het niet. Telkens als men in opstand kwam tegen de onderdrukking werd er op een hardhandige manier gereageerd door de toenmalige kroonprins en latere koning Hassan II. Ik zal jullie de details besparen.

Toen Mohamed VI de troon besteeg was er hoop. Hoop op een nieuwe start en een betere toekomst. Maar ja, “het heeft tijd nodig” was wat je keer op keer hoorde.

Het onrecht van Mohsin Fikri leidde tot iets mooi, de Hirak (volksbeweging). Een beweging waar iedereen een plek kreeg. In geen jaren is het de Riffijnen gelukt om zich zo massaal te verenigen. Iedereen was gemotiveerd. Ze stelden een eisen lijst op die bestaat uit socio-economische en culturele eisen. Iedereen had hoop dat de Marokkaanse staat de eisen zou horen en inwilligen. Maar niet veel later verschenen de valse beschuldigingen. “De Hirak zijn separatisten, de Hirak zijn spionnen van Algerije, de Hirak is gewelddadig” en nog vele andere valse beschuldigingen, enkel en alleen om de mooie naam van de Hirak vuil te maken.

De staat organiseerde eind mei 2017 een klopjacht op iedereen die iets te maken had met de Hirak. Van activisten tot journalisten niemand werd ongemoeid gelaten. De angst werd sommigen te veel en zij besloten naar Europa te vertrekken. In 2018 toonden de staat en de koning hun ware gezicht door gevangenisstraffen uit te delen tot en met 20 jaar. Waarom? Omdat enkelen zich openlijk uitspraken over de onderdrukking, de vernedering en de punten die nodig waren om vooruitgang te boeken als staat en land.
Deze veroordelingen zorgden natuurlijk voor een nog grotere migratiestroom uit de Rif.

Ik maak me daarom ook ernstig zorgen om de ontwikkelingen van de laatste tijd. Al meer dan één jaar vertrekken er regelmatig Riffijnen naar Europa, op zoek naar een toekomst zonder angst, een toekomst van een waardig bestaan.

Terwijl wij vanuit onze zetel toekijken, stromen de migranten binnen. Is dit niet belangrijk?

Wanneer komen de Riffijnse vluchtelingen op de agenda van politici? Ik weet niet of jullie het weten maar niet iedereen blijft in Spanje. De jongeren reizen ook door naar landen waar zij veel familie hebben. Met name Frankrijk, België en Nederland zijn belangrijke eindbestemmingen. Dit is niet een zaak die we moeten wegstoppen en dat kunnen wij ook niet. Het is tijd voor actie, want het is vijf voor twaalf!