Niet alleen de geur, maar ook het interieur doet erg Marokkaans aan. Het consulaat heeft een paar jaar terug een flinke metamorfose gehad. Geen krappe benauwde ruimtes meer maar een wachtruimte die over genoeg zitruimte beschikt. Geen geschreeuw naar namen maar een ow-zo handig nummersysteem. Als entertainment staan er twee blitse flatscreens waar je kunt genieten van de geluidloze nationale Marokkaanse zenders. Het consulaat staat dus niet stil, maar dan hoor je weleens verhalen over elite-Marokkanen met pasjes of edele achternamen, die van enig voorrang en andere privileges genieten. Nou, doe mij maar ook zo’n pasje.
Schele ogen
Vandaag ging ik mijn La Carte National aanvragen. De Marokkaanse identiteitskaart, een simpele formaliteit zou je denken maar het tegendeel is waar! Ik had hier -terecht- ruim 4 uurtjes voor uitgetrokken. Een lange dag in het vooruitzicht was de belofte. Inmiddels is iedereen bekend met de procedure: een digitale afspraak, aanmelden bij de receptie, die keurt je benodigdheden, geeft een nummer en vanaf dan is het wachten geblazen. De receptionist keurt zonder te kijken mijn foto’s & kopietjes af en verwijst me door naar een winkel om de hoek. “Waarom? De foto’s zien er goed genoeg uit toch?” vraag ik “Nee, je oog zit scheef” zegt de receptionist. “Scheef of scheel?” vraag ik verbijsterd! “Ja, de ene kijkt de andere kant op maar in het echt kijk je normaal, afgekeurd dus”, zegt hij nadrukkelijk al wijzend naar mijn ogen. Met een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen kom ik in het kleine krappe winkeltje, waar lotgenoten staan te wachten voor een paar kopietjes.
De wachtruimte
Eenmaal terug in de verrekte wachtruimte, lever ik exact dezelfde foto’s in en de nieuwe kopietjes. De receptionist overhandigt tevreden mijn nummer, nog 36 wachtende voor dat ik aan de beurt ben! Het volk dat hier rondloopt is bij voorbaat al chagrijnig, want de saamhorigheid is hier ver te vinden, maar dat is niet zo gek. Je kunt je hier maar een ding wensen; zo snel mogelijk verdwijnen, weg van het lange wachten en onduidelijkheden. Rechts van de zaal zitten de vaders met hun zonen. Daar lijkt alles normaal te lopen. Bij de vrouwen is het toch altijd weer een andere beleving. Vrijpostige kinderen die je tas doorzoeken of brutaal vragen of ik ook Marokkaans ben? Hoe het komt dat ik dan zo bruin ben? Ben ik geadopteerd of is mijn vader Surinaams? Vaak verwachten de moeders eveneens op een bevredigend antwoord.
De balie
Voor ik het me goed besefte was ik aan de beurt! Na ruim 4 uur en 15 min wachten, was het dan toch eindelijk zo ver! Iedereen moest dit weten! Facebook, Twitter en Wassap- waardig nieuws! Goh, wat was iedereen blij voor mij. Bij de balie hing een briefje: “Wij kunnen u ook te woord staan in het Nederlands en Tamazight” Daar was helaas niets van waar maar gelukkig ging het Arabisch me goed af. De vriendelijke medewerker maakte al mijn papieren voor de aanvraag in orde. Eenmaal bij de kassa viel de medewerker een foutje op, mijn naam. Deze was op een paar foutjes na redelijk goed geschreven: Mena Ai Masaaud. Als je heel snel leest, dan zie je het haast niet. Hij vroeg mij om mijn naam correct op een blaadje te schrijven en dan zou alles absoluut goed komen. Ik bedankte deze held.
Te goed om waar te zijn
Vervolgens werd onder begeleiding een afdruk gemaakt van mijn vingers. Ik kreeg een verklaring mee en voila, na 4 uur 45 min stond ik buiten. De heerlijke smoglucht van Amsterdam heeft nog nooit zo fris geroken. Ruim 2 maanden later keerde in terug met dezelfde ellendige verwachting. Tot mijn grote verbazing kon ik mijn verklaring inleveren met een krabbel en voila! Binnen twee minuten stond ik weer buiten met een La Carte National vol fouten. Twee minuten! Een ultiem record. Ik was tevreden.
We zullen het nooit als een fijne ervaring beschouwen maar bekijk het eens van de zonnige kant, voor heel even waan je je werkelijk in echte Marokkaanse sferen met de warmte en kopzorgen als garantie.