Abdeslam Oulad Sedik
Het zweet van onze oprechte jongeren droogt maar niet uit. Ze wagen hun levens voor een betere toekomst. Ze nemen massaal de bootjes. Het hart is verscheurd.
Het bloed van de jongeren kookt. Men kan het niet meer verdragen. Men heeft de afgelopen jaren gepraat, geschreeuwd, gezongen, gelachen, gedemonstreerd, maar ze hebben vooral gehuild. Vanwege opnieuw een donkere toekomst. Het hart is verscheurd.
De levensadem van jongeren is ingekort door een absolute corrupte monarchie die de eisen van de jonge volksbeweging niet heeft aangehoord en het lot van de jeugd deert de absolute monarchie niets. Het hart is verscheurd.
Onder het oude regime was het slikken of stikken. Zoals het verhaal van een oude vriend dat plaatsvond eind jaren 70. De makhzan zei tegen mijn vriend die op de lokale markt (moraqab in Nador) wat probeerde bij te verdienen om voor zijn moeder te kunnen zorgen: ‘Er is geen plek voor jou hier! Jij mag hier niet staan! Zie je de grote zee daar? Jij mag je handelswaar daar gaan verkopen.’ En toen koos ook hij eind jaren 70 de weg naar Spanje zoals nu deze jongeren opnieuw de gevaarlijke oversteek wagen. Het hart is verscheurd.
Kunstenaar Abttoy laat het beeld prachtig zien door zijn tekening. Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Bootjes vol met jongeren die de oversteek wagen naar Spanje. De jaren van lood zijn nooit verdwenen. De jongeren die in Nador smeekten voor betere kansen in hun stad werden de afgelopen dagen geslagen en opgepakt. Met andere woorden. Je hebt hier geen recht! Rot op! Zoek het maar uit. In dit land vernederen, vermorzelen en vertrappen we oprechte activisten. Wat een donkerte de komende jaren. Het hart is verscheurd.