Door : Ali Lahrouchi
Wat veel mensen zich in het Westen niet lijken te realiseren is dat Marokko beheerst wordt door een dictatoriaal regime. Het is een monarchie, maar een monarchie in Marokkaanse stijl. Koning Mohammed VI is een dictator. Hij gaat over alle strategische beslissingen van het land. Hij heeft de volledige macht over de politie, het leger, de gendarmerie, de douane, de justitie, de politiek; over alle instellingen en instanties. Wat hij beslist loopt soms via de zeef van de ‘Koninklijke arbitrage.’ Hij hoeft maar zijn wens uit te spreken en er wordt een dossier aangelegd (soms foutief) of een hervorming ingezet.
De ‘koning-dictator’ Mohammed VI benoemt en kabinetten en ontbindt ze weer. Hoe de Koninklijke arbitrage uitpakt, wordt in de praktijk bepaalt door de binnenste machtskring, een handjevol personen die de dienst uitmaken. Dit zijn de machtige mannen van het paleis, de naaste medewerkers en adviseurs van de dictator. Ze vormen een schaduwkaste. Naar buiten toe heet het dat zijn enkel ‘toezicht houden op de activiteiten van de overheid.’
Een minister in Marokko is niet meer dan een marionet. De Secretaris Generaal is op het ministerie degene met de echte macht. Zonder hem mag de minister geen enkele beslissing nemen. De Secretaris Generaal wordt door de dictator voor lange tijd benoemd. De minister zit er slechts voor kortere tijd. Als niet meer dan een marionet. De Secretaris Generaal kan zijn macht uitoefenen zonder dat hij gecontroleerd wordt door een parlement of een commissie. Er bestaat geen enkel orgaan dat externe controle over hem uitvoeren.
Het machtsnetwerk van de dictator bevindt zich voor een belangrijk deel onder de grond. De Marokkaanse geheime diensten sturen individuen, organisaties, verenigingen en Marokkaanse moskeeën in het buitenland aan. Ze gebruiken deze als spionnen om zoveel mogelijk algemene informatie te verzamelen over de landen waar zich veel Marokkaanse emigranten bevinden. Op zich ze niet meer dan kleine vissen. Maar er zijn ook grote vissen. Dat zijn de Marokkanen in het buitenland die hoge functies bekleden. Parlementsleden, politici, burgemeesters, of zelfs schrijvers. Ze vormen de ogen en de oren voor de Marokkaanse geheime diensten op hoge plekken in Europese landen. De dictator heeft een naam bedacht voor deze grote vissen. Ze heten de ‘adviseurs van de koning.’
Deze grote vissen zullen in de praktijk nooit de dictator ontmoet hebben om hem daadwerkelijk van advies te dienen. Dat doen alleen Marokkaanse consuls, ambassadeurs en geheime diensten. De grote vissen gaan met hun advieswerk ondergronds in allerlei schaduworganisaties, zoals de Marokkaanse Raad voor de Mensenrechten. Ze kunnen gezien hun gevoelige posities die de landen waarheen ze zijn gemigreerd, niet openlijk opereren als adviseurs van de koning.
De enige bekend officieel adviseurs van de dictator Mohammed VI zijn : 1 – Fouad Ali El Himma 2- Abdeltif Menouni 3-Taïeb Fassi-Fihri 4- Omar Azziman 5- Mohamed Mounir El Majidi 6-Yassir Zenagui 7- Mohamed Moâtassim 8-Omar Kabbaj 9- Abdeljaouad Belhaj 10- Mohamed El Alaoui en 11- hun baas Ondré Azoulay.
Op deze manier kan er natuurlijk in Marokko nooit echt sprake zijn van democratie, mensenrechten, vrijheid. Onder het regime van de dynastie van de Alaouiten is dat sowieso onmogelijk.
Ik vraag mij als Nederlands burger af: Wat is er toch aan de hand met Nederland? Waarom laat Nederland de Marokkanen die loyaal aan de dictator Mohamed VI zulke gevoelige functies te vervullen? Komt dit door naïviteit? Het is zeker een doorbraak voor de Marokkaanse geheimen diensten in Nederland.
De PvdA leed in Nederland een van de grootse nederlagen in de politieke geschiedenis van dit land. Bij de Kamerverkiezingen van 2017 haalden ze 9 zetels, dat was slechts 5,7 % in de Tweede Kamer. Bij de vorige verkiezingen haalden ze nog 38 zetels. Toch is de Kamervoorzitter juist van de PvdA. Ze zat in een werkgroep die de Marokkaanse Raad voor de Mensenrechten adviseert. Ze leverde dus adviezen aan de dictator van Marokko, Mohammed VI. Ook toen ze in de Nederlandse Kamer zat! Bij de PvdA vonden ze dat geen probleem. Wat is dit ? Een democratie? Of een smerig compromis?
Ali Lahrouchi