“Het is tijd dat de nederzettingen stoppen. De enige oplossing is: twee staten waar Israëliërs en Palestijnen in vrede en veiligheid kunnen leven. “ Een hoopvolle citaat van Barak Obama, president van de machtigste staat ter wereld, de Verenigde Staten. Helaas wordt deze oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict niet door de hele internationale gemeenschap gesteund. Waaronder (frappant genoeg) Nederland en de Verenigde Staten zelf. Deze twee staten weigeren de aanvraag van President Abbas betreft de erkenning van Palestina bij de Verenigde Naties bij voorbaat al.
Twintig jaar hebben de Palestijnen met Israël onderhandeld. Twintig jaar zonder enige vooruitgang. Zonder maar met dan ook een stap vooruit. Sterker nog, de vredesonderhandelingen zijn verder bemoeilijkt door de illegale nederzettingen van Israëlische kolonisten. De erkenning van een Palestijnse staat kan de impasse van het vredesproces doorbreken en draagt bij aan een vreedzame en rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict, want zonder een volwaardig lid van de VN heeft de Israëlische regering maar weinig stimulans om tot een grechtigd vrede te komen. Door de erkenning zal Palestina een meer evenwichtige politieke verhouding hebben met Israël doordat Palestina zich kan aanschuiven bij de Conventie van Geneve. Dit geeft Palestina rechten én plichten als staat. Israël zal dan genoodzaakt worden om Palestina serieuzer te nemen, en de wil van de Palestijnen niet zomaar af te schilderen als een volk dat geen natie is en dus geen land nodig heeft. Het zijn maar Arabieren betoogt Israël.
De erkenning van een Palestijnse staat en de acceptatie van een volwaardig lid van de VN kan het uitgangspunt van het vredesproces tussen Israël en Palestina versterken. Namelijk het uitgangspunt dat de bestandslijn. De bestandslijn is in 1967 opgesteld en is ingestemd door de EU( waaronder dus ook Nederland) en de VS als een belangrijke doelstelling, die als grens van de twee staten moet gelden. De grens kan worden aangevuld met eventuele wederzijdse ingestemde landruil. Dit kan alleen ooit tot uiting komen wanneer Palestina, net zoals Israël in 1948, erkend wordt als een staat. Anders zal Israël maar weinig beweegredenen hebben om tot een dergelijk besluit te komen.
Wachten op een dergelijk vredesakkoord is zeker geen optie. Terwijl het “ vredesproces” al een jaar niet meer wordt voortgezet, blijven de Israëliërs doorgaan met de illegale kolonisatie op het veroverde Palestijnse gronsgebied in de Westoever die het opnieuw tot leven brengen van het vredesproces alleen maar verder bemoeilijkt. De gekozen president van Palestina Abbas wil namelijk het vredesproces niet hervatten tenzij de kolonisten stoppen met de illegale kolonisatie. Als de Palestijnen dus nog langer wachten zal een twee staten oplossing slechts een vliegende droom blijven die steeds verder achter de horizon verdwijnt. De Palestijnen zijn het zat om onderworpen te worden en alles te moeten accepteren wat voor hen wordt voorgehouden. Vanwege het mislukken van het vredesproces zijn de Palestijnen genoodzaakt zich te richten tot een nieuw mogelijke begin van een rechtvaardig vredesproces, namelijk het richten tot de internationale gemeenschap.
Door de erkenning van Palestina draagt de internationale gemeenschap bij aan een vreedzame en rechtvaardige oplossing van het Palestina-Israël conflict. Door de erkenning wordt er een grotere politieke druk geleverd aan de Israëlische regering, zodat er spoedig een vredesakkoord tot stand komt. Een militair offensief van Israël , zoals de brute afslachting van 1300 Palestijnen in Gaza, zal als Palestina een volwaardig lid is niet meer voorkomen zonder een militaire interventie van de VN troepen. Hierdoor zullen de militaire offensieven van beide kanten dalen en zullen beiden staten inzien dat een vreedzaam akkoord de enige oplossing is. Het zou de VS en Nederland sieren als deze haar zes decennia lang aan beloftes om het vredesproces te ondersteunen zou waarmaken. De erkenning van Palestina zou
daarmee een goed begin zijn en een, na decennia geen verbeterde situatie in het conflict, een stap vooruit zijn.
Het is nu wel duidelijk dat de erkenning van Palestina een stap voortuit is in het vredesproces, maar vele instanties betogen dat Palestina er helemaal niet klaar voor is. Dit is echter niet het geval. Palestina kent een permanente bevolking die bestaat uit Palestijnen, wier zelfbeschikkingsrecht is erkend door de VN en in 2004 door het Internationaal Gerechtshof in Denhaag. Het land kent ook haar grenzen die in 1967 als uitgangspunt is genomen door Nederland, de Eu, de VS en de VN. Ook heeft het Palestina ambassades en consultanten in meer dan honderd landen. Het IMF en de EU hebben aangegeven dat Palestina klaar is voor “Statelijkheid”.
“De Palestijnse staat heeft de intentie een vreedzame natie te zijn en eerbiedigt mensenrechten, democratie, de rechtsstaat en de uitgangspunten van het handvest van de VN. Eenmaal toegelaten tot de VN is onze natie in staat alle belangrijke issues in het conflict met Israël te bespreken.” President Mahmoud Abbas. Een hoopvol citaat van Mahmoud Abbas, president van de onderdrukte Palestijnen.