Sara SN
Onze eerste generaties vaders werkten dag en nacht ploegendiensten tegen een laag loon. De moeders zorgden voor de kinderen en we hadden grote gezinnen, meeste minimaal 4 tot zelfs 8 of meer kinderen.
Iedereen was gevoed en verzorgd, de kinderen gekleed en met El Eid had iedereen zijn schaapje. Naast dat onze vaders voor hun gezinnen zorgden, kwam er nog veel meer bij kijken. Ouders, zussen en broers in Marokko. Ook zij werden voorzien en nooit vergeten.
Families kwamen bij elkaar, er was altijd tijd daarvoor ook al had men een druk bestaan. Koekjes met el eid werden niet gekocht maar de moeders maakten ze met elkaar.
Bruiloften werd zelf voor gekookt en muziek bestond uit een stereotoren en de nichten en tantes die zorgden voor de sfeer. De sfeer, de saamhorigheid en de familiebanden waren niet te evenaren. Het inkomen was klein maar de rizq groot.Nu hebben 2 ouders, allebei werkend het al moeilijk om een gezin met 2 kinderen te onderhouden laat staan om kijken naar een tante of oom in Marokko. El Eid is slechts een naam, het schaapje slaat men vaak over. Is er geen geld voor het schaapje of waren de nieuwe natuurstenen tegels voor de keuken of de ipad gewoon iets belangrijker? Tijd inplannen voor familie dat heeft men niet. Druk, druk. Zelfs de ouders ziet men een keertje in de week op de zondag. Als het al niet 1 keer in de 2 weken is dat de opa’s en oma’s hun kleinkinderen even kunnen knuffelen. Communicatie met gebarentaal want de kinderen spreken vaak geen woord Arabisch of berbers.
Neefjes en nichtjes die elkaar pas leren kennen op social media omdat de achternamen hetzelfde zijn. Bruiloften met alle diensten mogelijk en het eten smaakt nog naar bagger en een sfeer van zie mij even paraderen in mijn 800 euro takshita.Hoe zal de generatie van onze kinderen gaan worden?