Deel 2
Op 17 januari 2016 zond Al Mayadeen TV channel een interview uit met de Marokkaans Franse schrijver en activist Jacob Cohen. Met dit programma wilden Mayadeen TV en Jacob Cohen de indruk wekken dat de Mossad onrust in Marokko tracht te veroorzaken door Imazighen tegen “anderen” op te zetten. Het interview wijdde zich overigens grotendeels aan de “infiltraties” van de Mossad in Marokko. De Mossad zou geïnfiltreerd zijn in de Marokkaanse politieke elite en gebruikt hiervoor de Sayanim (helpers). Jacob Cohen beweert dat André Azoulay (adviseur van de koning) een Sayan (helper) is. Voor de helderheid: het gaat om Azoulay en niet om een Azulist.
Kort samengevat kan gezegd worden dat er geen infiltraties van de Mossad in de top van de Marokkaanse overheid hebben plaats gevonden zoals Cohen beweert en dat het verhaal over de Imazighen nog onzinniger is dan de rest.
Overigens hoort iemand die goed luistert naar het verhaal van Jacob Cohen, niet zozeer hoe de Mossad in Marokko geïnfiltreerde is, maar meer hoe Marokkaanse en Israëlische overheden met elkaar samen werken. Het verhaal van Jacob Cohen komt er op neer dat Marokko Israël helpt om “het Arabische front” te doorbreken en Israël helpt Marokko bij de opbouw en behoud van relaties met “het westen”, vooral in het financiële centrum van het westen, namelijk New York. Over deze samenwerking is veel te zeggen. Verderop in het artikel daarover meer. Juist van wege deze samenwerking, heeft de Mossad en Israël geen enkele belang bij het destabiliseren van het Marokkaans regime en zullen dus geen acties in Marokko organiseren om onrust te veroorzaken. Verder beweert Jacob Cohen “dat de Mossad jonge Imazighen in het zuiden benadert om hen te informeren over hun joodse voorouders en dat ze in Israël kunnen studeren. Op deze wijze tracht de Mossad conflicten te veroorzaken tussen jonge Imazighen uit het zuiden en de rest.” Dit zou betekenen dat als Imazighen ervan overtuigt raken dat zij joodse voorouders hebben, zich tegen de rest van de Marokkaanse bevolking zullen richten en gaan vechten. Vreemde veronderstelling. Bovendien is tot nu toe in het zuidelijk deel van Noord-Afrika alleen onrust waar te nemen die veroorzaakt wordt door ISIS-achtige groepen en niet door Imazighengroepen.
De samenvatting nader toe gelicht
De Mossad zal niet nalaten om Imazighen op te stoken om onrust in Marokko te veroorzaken, als daarmee de belangen van Israël gediend zijn. Maar dit is niet in het belang van Israël, integendeel Israël heeft onder het huidig regime belang bij een “stabiel Marokko”.
Relaties Marokko en het joodse volk
De Marokkaans staatshoofden, de huidige, zijn vader en zijn grootvader, hebben altijd gezorgd voor een goede relatie met joden en Israël. Het tegenhouden van de toepassing van Nazi-wetgeving door het Vichyregime op Marokkaanse joden is overbekend. Marokko was in de jaren veertig een Franse kolonie. Het Vichyregime heeft actief meegewerkt aan de deportatie van Franse joden naar de Nazi-Duitsland en wilde discriminerende regels toepassen op de joden in Marokko Mohamed V weigerde het decreet te ondertekenen die dit mogelijk moest maken.
In de jaren 60 kon de Mossad, onder toeziend oog van Hassan II, ongehinderd de migratie van Marokkaanse joden naar Israël “begeleiden”.
Zo heeft de Mossad alle informatie toegespeeld gekregen over de Arabische top van 1965 in Casablanca, die een aanloop vormde voor de oorlog in 1967. Op basis van deze informatie trok Israel de conclusie dat “de Arabische legers” niet klaar waren voor een oorlog en heeft daarom zelf de aanval van 1967 geïnitieerd. Als compensatie heeft Mossad mee gewerkt aan de moord op Ben Barka. Achteraf gezien was deze compensatie een hoge prijs voor de Mossad. De Mossad heeft agenten van Marokkaanse geheime diensten getraind en ook de beveiliging van Hassan II getraind en voorzien van materiaal.
Marokkaanse inlichtingsdiensten hebben de Mossad onder meer geholpen bij infiltraties in organisaties van de Palestijnen. Dit valt te lezen in o.a. “De jacht op de jakhals” van David Yallop, “Met bloed geschreven” van Patrick Seales en “Aboe Nidal bestaat niet” van Mark Blaisse. Verder was Hassan II het eerst staatshoofd dat lid is van de Arabische Liga die voorstelde Israël te erkennen en de relaties met dit land te normaliseren. Hij deed dit voorstel voor het eerst tijdens de conferentie van de Arabische Liga in 1981. Hij heeft zelf daad bij het woord gevoegd door Shimon Peres in 1986 in Ifran te ontvangen voor een officieel bezoek. In zijn memoires zegt Hassan II dat “De Arabische landen er goed aan zouden doen als zij Israël zouden erkennen en in de Arabische Liga op te nemen. Want hoe dan ook, het is een staat die niet zal verdwijnen.”
“Contre la normalisation”
Wie op de recente discussies in het Marokkaans Parlement zou afgaan, zou denken dat de relatie tussen Marokko en Israël haar dieptepunt heeft bereikt. Vijf partijen PJD, Istiqlal, PPS, USFP en PAM hebben in 2014 een wetsvoorstel bij het parlement ingediend dat zich richtte op het criminaliseren van de relaties tussen Marokko en Israël en tussen Marokkanen en Israëliërs. . Zij streefden met hun wetsvoorstel een totaal verbod op contacten tussen Marokkanen en Israëliërs na. Een Marokkaan zou bestraft worden als hij Israël zou bezoeken en/of een ontmoeting zou hebben met een Israëliër. Het maakte niet uit wie of wat deze Marokkaan zou zijn: een handelaar, een diplomaat, een kunstenaar, een journalist of gewoon een Marokkaanse jood met familie in Israël. De voorgestelde straffen maken het plaatje compleet. De voorgestelde straffen varieerden van een boete van € 10.000, – tot € 100.000, – ; ontneming van maatschappelijk, politiek en civiele rechten, ontneming van pensioen en confiscatie van eigendommen. Door de discussie in het parlement, hebben vier Marokkaanse parlementariërs hun deelname aan de conferentie in november 2013 voor de parlementariërs in Jeruzalem geannuleerd. Echter geen twee maanden later nodigde Mahmoud Abbas, die in Marokko op bezoek was, Marokkanen uit om Jeruzalem te bezoeken.
Abbas was overigens in Marokko voor deelname aan een bijeenkomst van Lejnat Al Qodes (Jerusalemcomité van “islamitische staten”) die plaats vond in Marakkech in januari 2014. Dit comité wordt voorgezeten door het Marokkaanse staatshoofd. Eerst Hassan II en nu Mohamed VI. De voorzitter van het comité moet op zijn minst de plaats bezoeken waar het comité
overgaat, dit zou echter verboden moeten worden in het kader van het wetsvoorstel van de vijf politieke partijen: over Marokkaanse toestanden gesproken.
Heeft deze discussie de relatie tussen Marokko en Israël zodanig verslechterd dat de Mossad een reden ziet om onrust te stoken in het Noord-Afrikaanse land?
Wel nee! Wie de discussie heeft gevolgd kon duidelijk opmaken dat het vooral retoriek was voor de binnenlandse bühne. De werkelijkheid is ook in dit geval anders dan de woorden van de Marokkaanse politici kunnen doen geloven. De voorgestelde wetgeving was te absoluut en de straffen te extreem, wat de invoering onmogelijk maakte.. Van het wetsvoorstel heeft niemand meer iets vernomen. In plaats van een vermindering van de relaties tussen Marokkanen en Israëliërs, is een toename vast te stellen. Want hetzelfde Marokko.nl, dat eerder groots uitpakte met het interview met Jacob Cohen, melde op 29 januari jl. het volgende “Handel tussen Marokko en Zionisten groeide explosief.”
Volgens dit bericht is de handel tussen Marokko en Israël in 2015 met maar liefst 145% gestegen. Marokko.nl voerde “het Zionistisch Centrum voor Statistieken” op als bron van de informatie. Op de site van The Central Bureau of Statistics is inderdaad wat informatie te vinden over buitenlandse handel van Israël. Men maakt melding van het feit dat Marokko één van de landen is waarmee de handel in 2015 met meer dan 30 % toe genomen is.
Het Marokkaanse staatshoofd heeft tot nu toe niet laten blijken dat hij een andere koers wil varen t.o.v. Israël als zijn vader of grootvader Je mag er dus vanuit gaan dat het met de relatie tussen Marokko en Israël voorlopig goed zit. Israël en/of de Mossad hebben geen enkele reden om dit bevriende regime te ondermijnen door onrust te veroorzaken.
Het eerst artikel waarin AmazighTimes vooral ingegaan op de rol van Al Mayadeen.