Samenleven met een Nederlandse vrouw geeft mij inzicht in de onvermijdelijke weg die Marokkanen in Nederland te gaan hebben. Ik ervaar dagelijks de pijnpunten. Ik zie het als een metafoor voor de integratie van Marokkanen in Nederland.
Ik geloof niet dat ik Nederlander ben. Ik ben een Marokkaan in Nederland en dat is heel wat anders. Hoe meer ik dat aanvaard, hoe meer inzicht ik krijg in mijn achtergrond, mijn culturele bagage, mijn anders-zijn. Ik kan er niet voor vluchten.
Veel Marokkanen kunnen de deur achter zich dichttrekken en vergeten dat ze in Nederland wonen, ik kan dat niet. Ik kom niet thuis bij een Marokkaanse vrouw, maar bij een Nederlandse. Míjn Nederlandse. Het confronteert mij met nooit begrepen neigingen en complexen, met mijn ijdele trots en eergevoel, mijn zucht naar hiërarchie, mijn minachting van tederheid en liefde. Het geeft inzicht in mijn bijkans ingebakken hang naar stiekem gedrag, naar het verzwijgen van zaken. Het geeft inzicht in mijn behoefte om te vluchten, te ontkennen of te onderdrukken.
Door al deze inzichten te onderkennen ben ik niet alleen gaan geloven in de grenzeloosheid van liefde, maar ook in een hoopvollere toekomst voor de Marokkaanse gemeenschap in Nederland.