door Redactie | nov 5, 2020 |
Heroverweging van de Rif-opstand (1958-1959)
De mensen in de Rif hebben eerder het geweld van de kroonprins gekend; het is het beste voor hen om dat van de koning niet te weten. ” Op deze manier richtte Hassan II (1961-1999) zich tot de inwoners van Noordwest-Marokko – en tot de rest van de bevolking – als reactie op de rellen van 1984. Met een minachtende en serieuze toon herinnerde de vorst zijn onderdanen eraan. dat hij tot alles in staat is om macht te behouden. Om hun geheugen op te frissen, aarzelde hij niet om een korte en symbolische toespeling te maken op de meedogenloze repressie die hij vijfentwintig jaar tevoren tegen dezelfde regio’s uitvoerde. De retorische keuze van de soeverein om te verwijzen naar de Rif-opstand (1958-59) – een van de belangrijkste en minst bekende periodes van de hedendaagse Marokkaanse geschiedenis – was niet onzinnig, reflexief, bewust of onbewust. Deze opstand kristalliseerde alle spanningen, tegenstellingen en sociaal-politieke strijd die kenmerkend waren voor de Marokkaanse sociale ruimte na de onafhankelijkheid. Het blootleggen van dit conflict zorgt niet alleen voor een beter begrip van dit wazige deel van de Marokkaanse geschiedenis, maar werpt ook een nieuw licht op het ontstaan van het systeem van Hassan II.
De hoge inzet van macht
Na de onafhankelijkheid ervoer Marokko wat we kunnen omschrijven als een ‘revolutionaire situatie’. Dit wil zeggen dat een aantal politieke facties hun onverzoenlijke ambities uitspraken om de staat te monopoliseren of de staat te worden. Na de “terugtrekking” van Frankrijk, dat bijna een halve eeuw de feitelijke soeverein was van een meerderheid van het land, verwikkeld een aantal actoren in een bitter machtsconflict. Als de twee belangrijkste actoren onbetwistbaar de monarchie en de Istiqlal-partij (PI) zijn, is het belangrijk om de landelijke notabelen, de officieren van het Franse leger, de verschillende verzetsgroepen (Marokkaanse Bevrijdingsleger [MLA], fida’yyun , etc.), en de kleine partijen zoals al-Shura wa al-Istqlal(PDI). Alle maatregelen van coöptatie, marginalisering en zelfs het elimineren van rivalen waren eerlijk (propaganda, corruptie, opsluiting, moord, enz.). Niettemin waren de twee belangrijkste spelers zich ervan bewust dat de monopolisering van de macht de dwingende controle over het staatsapparaat betekende dat van Frankrijk werd geërfd, in de eerste plaats de strijdkrachten en de bureaucratie. Om zowel subjectieve als objectieve redenen die te lang zijn om hier op te noemen, viel de eerste op de monarchie en de tweede op de PI: er zou een lange machtsstrijd tussen de twee partijen beginnen.
Gedreven door een soort darwinistisch instinct en geïnspireerd door de hoge achting van haar positie, besloot de monarchie snel een offensief aan te gaan, ook al was het niet gunstig in de regionale context – de dynastieën van Egypte, Tunesië en Irak werden allemaal omvergeworpen. in de jaren vijftig. Enerzijds maakte het gebruik van alle zwakte van de PI (interne strijd, ideologische verdeeldheid, onervarenheid van zijn leiders, persoonlijke ambities, zijn quasi-afwezigheid op het platteland, enz.). Aan de andere kant wekte het de angst op van degenen die zich zorgen maakten over de hegemonische pretenties van de PI, vooral Frankrijk, notabelen op het platteland, het leger en de kleine partijen. Door dit te doen, deed de monarchie zich voor als de enige garant voor de vooruitgang van de staat en de belangen van alle groepen. Dus,
De magische formule
Gedurende 1956 probeerde de coalitie onder leiding van de monarchie alle materiële en symbolische middelen te gebruiken die tot haar beschikking stonden om de PI te verzwakken. Maar om haar leden uit de administratie te verdrijven, was het noodzakelijk een hardnekkig plan te bedenken. Dankzij het advies van Marokkaanse en Franse vrienden en bedienden vond Prins Moulay Hassan een magische formule: ontketenen van een opstand in een landelijk gebied om plaats te maken voor de verklaring van staat van beleg en militaire interventie. Dit maakte niet alleen het herstel van de orde mogelijk, maar ook de vervanging van PI-functionarissen door officieren die loyaal waren aan de kroon. Een aantal redenen verklaren deze keuze: de PI had weinig militanten in deze zones waar een meerderheid van de Marokkanen woonde, de partij was algemeen impopulair vanwege plannen van bepaalde agenten die werden gezien als nieuwe ‘dubbele punten,
Dit plan had hoogstwaarschijnlijk het stempel van goedkeuring van zowel Mohammed V (1927-1961) als de Franse militaire autoriteiten. Het was in januari 1957 uitgevoerd in de regio Tafilalet. De operatie, de “rebellie” van caïd Addi Ou Bihi genoemd, was een regelrecht succes. De monarchie toonde aan dat het de enige vector was van eenheid, stabiliteit en efficiëntie en was bereid om hetzelfde scenario elders te reproduceren.
De Fellah , verdediger van de troon
In 1957 kwam Marokko in een soort latente crisis terecht als gevolg van economische en sociale problemen die ontstonden als gevolg van de onafhankelijkheid en de politieke instabiliteit maakte deze situatie alleen maar groter. Iedereen zocht een zondebok: de PI was ontworpen om deze rol te spelen. De monarchie rekende erop van deze situatie te profiteren om het lot van de PI te bezegelen. Naast de gebruikelijke destabiliserende tactieken, besloot het een grote politieke partij op te richten, vertegenwoordigd door degenen die ontgoocheld waren door de PI, namelijk de landelijke notabelen. De missie vertrouwde Abdelkrim Khatib en Mahjoubi Aherdan, twee loyale dienaren van de troon, toe. Terwijl de laatsten gemakkelijk de notabelen van het platteland konden mobiliseren, konden de eerste leden van verschillende verzetsgroepen verleiden. De Popular Movement (PM) ontstond op 28 september 1957. Hoewel de regering, gedomineerd door de Istiqlal-partij, minder dan een maand later ontbond, bleef de “partij van Sidna” (informele titel van koning) vrij handelen en slaagde er zelfs in veel mensen te mobiliseren. De partizanen concentreerden hun inspanningen op vier hoofdregio’s: de Midden-Atlas, Beni Snassen, Zemmour en de Rif.
De operatie won stoom vanaf het voorjaar van 1958 na de interne crisis die de PI deed schudden. Premier partizanen, gesteund door prins Moulay Hassan, verdubbelden hun pogingen om hun gewonde vijand te egaliseren: aanvallen, sabotagedaden, ontvoeringen, moordaanslagen, demonstraties en petities vermenigvuldigden zich (het is belangrijk hier op te merken dat de PI zich ook bezighield met soortgelijke methoden ). De toon van tijdschriften in tegenstelling tot Istiqlal was meer dan kritisch, en de debatten concentreerden zich vooral op het decreet van openbare vrijheden dat de PI wilde begraven.
De door de monarchie geleide coalitie stopte daar niet alleen. Het was het moment om de magische formule te gebruiken: opstanden teweegbrengen in een aantal landelijke regio’s. Tussen augustus en september 1958 was een reeks bijeenkomsten nodig om het plan te bedenken, waarvan de belangrijkste plaatsvond op het strand van Sable d’Or bij Rabat en Fes.
Een bijna perfect scenario
De gekozen truc was ingenieus: het lichaam opgraven van een aantal verzetsstrijders die in de strijd zijn gesneuveld of werden vermoord, waarvan de meest opvallende als Abbas Messaadi, de coördinator van het Marokkaanse Bevrijdingsleger (MLA) in Nador, om pompeuze begrafenisdiensten in Ajdir, een stad in de Rif. Deze plechtigheid vond plaats op 2 oktober 1958. De details waren allesbehalve banaal. De gekozen datum kwam overeen met de derde verjaardag van de oprichting van de MLA. Het toe-eigenen van de lichamen van martelaren werd een toe-eigening van hun geschiedenis en legitimiteit. Dit gold met name voor Messaadi, die bovendien naar verluidt door de PI was vermoord. Bovendien was de Rif niet alleen een van de belangrijkste plaatsen van verzet, maar ook een van de regio’s waar Istiqlal het minst aanwezig en impopulair was.
Alles gebeurde zoals gepland. De uitvaartdienst groeide uit tot een politieke demonstratie tegen de PI, die tussen de achtduizend en tienduizend deelnemers telde. Naast de aanhangers van de MP waren leden van verschillende facties van de MLA en de PDI aanwezig, evenals lokale notabelen en gewone burgers die ontevreden waren over de situatie. Het hardhandige ingrijpen en de onhandigheid van de autoriteiten leidden tot confrontaties en arrestaties. Spanning gemonteerd. Een bloedbad werd vermeden dankzij de tussenkomst van een legerbataljon, maar de schade werd aangericht.
Khatib en Aherdan verlieten Ajdir en werden de volgende dag op verzoek van de PI gearresteerd. Maar ze hadden de tijd om alles voor te bereiden onder toezicht van de kroonprins en stilzwijgende toestemming van de koning. Drie “opstanden” braken uit in de dagen die volgden, allemaal geleid door bondgenoten van parlementsleden. Kolonel Belmiloudi, Aherdans aide-de-camp , ging ondergronds in de regio van Oulmès. Mohand Ou Haddou zocht zijn toevlucht in de Tahala-regio in de Midden-Atlas, terwijl Massoud Akjouj zich terugtrok in de “driehoek van de dood” (Aknoul, Boured, Tizi Ousli), niet ver van Taza. De twee laatste figuren waren voormalige caïds die de PI had afgezet. Elk van hen had de beschikking over een paar honderd man en een kleine hoeveelheid moderne wapens. Bovendien begonnen verschillende andere kleine probleemgebieden op te duiken, waaronder in Khémisset en Beni Snassen.
Aanvankelijk deed het paleis alsof het de lokale traditie respecteerde door een aantal afgezanten te sturen om te onderhandelen over de overgave van de “rebellen” die geconfronteerd werden met hun naderende lot. Maar de zaken escaleerden snel tot iets ergers. De provincies Rabat en Taza werden respectievelijk op 19 oktober en 3 november 1958 tot militaire zones verklaard. Hierdoor konden PI-functionarissen worden vervangen door die van het leger. De magische formule leek weer te werken. Maar een gebeurtenis dwarsboomde de plannen van de monarchale partij: er brak een echte opstand uit in het hart van de Rif.
Een geval van de bijter
Sinds 1957 doet zich een zekere malaise voor in de voorheen Spaanse gecontroleerde zones, namelijk in de Rif. Als onafhankelijkheid werd verwacht, rijpten de vruchten traag. Kortom, de elites en de lokale bevolking waren teleurgesteld over de aanhoudende integratieprocessen: mensen met hun oorsprong in de voorheen door Frankrijk gecontroleerde zones kregen een monopolie op hoge posities; mensen die gewend waren aan autonomie hadden een hekel aan de Jacobijnse politiek van de regering; inflatie als gevolg van de hereniging was ondraaglijk, vooral omdat veel mensen geen inkomen hadden als gevolg van de ontbinding van het koloniale leger, de sluiting van de grenzen met Algerije en vele jaren van droogte. Zonder het gewicht van deze lokale factoren te negeren, is het belangrijk om ook de kans te erkennen die zich opende in het licht van de strijd tussen de monarchie en de PI. Met andere woorden,
Het was in de verwarring die volgde op de begrafenisdiensten van de MLA-martelaren dat politieke strijd begon in een aantal regio’s op het platteland van de Rif, namelijk in Gueznaya en Beni Ouriaghel. Een aantal PI-hoofdkwartieren werd in brand gestoken, ambtenaren werden weggejaagd, de communicatie werd gesaboteerd, er werden gewelddadigheden gepleegd en in een aantal steden werden algemene stakingen georganiseerd. De bevolking koos er echter voor om te reageren vanuit een traditioneel repertoire. Ze boycotten de markten, trokken zich terug uit de dorpen in de bergen en weigerden het land te bewerken en belasting te betalen. Al deze acties kwamen neer op het symbolisch verwerpen van de banden met de centrale overheid.
Het leek er niet op dat Rabat de ontwikkelingen serieus nam. Terwijl de PI in een crisis verkeerde, probeerde de monarchie haar macht in Oulmès en Taza veilig te stellen. Pas aan het einde van de maand werd de monarchie zich bewust van de ernst van de situatie. Op 27 oktober investeerde Ahmed Lyazidi, minister van Defensie, in de militaire en civiele machten in de regio. Hij probeerde, zonder succes, de orde te herstellen en werd snel gemarginaliseerd. Het was op dit moment dat Mohammed V ten tonele verscheen. Vanaf 11 november ontving hij een aantal Riffijnse delegaties en beloofde hij hun grieven in overweging te nemen. Daartoe richtte hij een onderzoekscommissie op en stuurde hij staatsfiguren van oorsprong uit de Rif om de situatie te kalmeren, met name generaal Meziane en commandant Medbouh.
Deze ontwikkelingen beletten de Riffijnse notabelen niet om de hele maand november petities te blijven sturen. In de meeste verzoekschriften werden sociaaleconomische eisen gesteld (lagere belastingen, het recht op landbouw in de bossen en onderhoud voor de lokale elites). Maar andere petities bevatten politieke eisen (ontbinding van de PI, verwijdering van buitenlandse troepen, verbeterde sociaal-politieke integratie, autonomie van de noordelijke provincies, de terugkeer van Khattabi, Arabisering, de invoering van de sharia , vrije verkiezingen, enz.).
De monarchie wilde van de verwarring profiteren om haar invloed en controle te versterken. De koning besloot de viering van Troondag van Marrakech naar Tétouan te verplaatsen. Hierdoor kon hij 13.000 man sturen – ongeveer de helft van het koninklijke leger – onder het mom van het organiseren van een militaire parade. De provincie Hoceima werd op 26 november uitgeroepen tot militaire zone. De volgende dag werd het langverwachte decreet van openbare vrijheden afgekondigd, een legale stap die de politieke vrijheid beperkte en de eliminatie van politieke rivalen legaliseerde.
De laatste Harka
De situatie verslechterde de hele maand december. Hoewel het leger de regio omsingelde, een soort siba(strijd tegen de centrale autoriteit) werd verankerd en verspreid over het hele koninkrijk. De PI was aan het versplinteren in verschillende facties en kon niet reageren, terwijl de monarchie, die de steun van Frankrijk genoot, de enige acteur was die de touwtjes in handen had. De monarchie probeerde tevergeefs haar prestige te gebruiken om de rust te herstellen. Tegelijkertijd ontwikkelde zich in Gueznaja en Beni Ouriaghel een min of meer georganiseerde gewapende beweging. Mohammed Sallam Ameziane, een jonge afgestudeerde van al-Karaouine, leidde deze beweging. Ameziane belichaamde alle frustraties die samenhangen met onafhankelijkheid. Hij kwam uit een prestigieuze Riffijnse lijn die door de nieuwe heersende klasse werd gemarginaliseerd, hij was lid van de MLA en de PDI, die het paleis en de PI hoopten te elimineren. Hij was ook het slachtoffer van afpersing door de autoriteiten, meer dan twee jaar in de gevangenis hebben doorgebracht zonder formeel te zijn aangeklaagd. Ten slotte fascineerden Khattabi en Nasser hem; hij geloofde diep in de ideeën en hoopte dat ze belichaamden.
Frankrijk, de monarchie, de PI en zelfs Spanje waren bang; ze konden niet toestaan dat een speler die mogelijk de kwetsbare lokale en regionale saldi zou kunnen doorbreken, floreert. Ze namen ontslag om actie te ondernemen voor elk van hun eigen belangen. 26 december zou het begin zijn van een harka (een strafexpeditie). Prins Moulay Hassan leidde de operaties vanuit Tétouan. Ter plaatse leidde commandant Oufkir, de adjudant van de koning, de meer beslissende operaties na de mislukkingen van generaals Meziane en Kattani. Vier vijfde van het leger, of ongeveer 20.000 man, werd in de regio ingezet. Om deze daad te legitimeren, hield Mohammed V op 5 januari 1959 een toespraak waarin hij de rebellen aan de kaak stelde en hen achtenveertig uur de tijd gaf om zich over te geven. In werkelijkheid begonnen de operaties om de rebellen te onderdrukken echter op 2 januari.
De monarchie legde naast de militaire operaties ook een media-black-out op. Journalisten, vooral buitenlandse, mochten niet in de regio blijven. Degenen die zonder toestemming verder durfden, werden gearresteerd en gedeporteerd. Dat was het geval met verschillende Franse, Engelse en Amerikaanse mediacorrespondenten. Marokkaanse kranten, ongeacht hun politieke achtergrond, waren tevreden met het reproduceren van de informatie die de autoriteiten hadden doorgegeven en met het publiceren van gecontroleerde hoofdartikelen waarin samenzwering werd genoemd. Publicaties die afwijken van het officiële verhaal, werden onmiddellijk gecensureerd.
Hoewel ze slecht bewapend waren en geen buitenlandse steun hadden, slaagden Ameziane’s twee- tot drieduizend man (van wie de meesten waren veteranen van het Spaanse legioen, het Marokkaanse Bevrijdingsleger en het leger van Khattabi) er in een aantal gevallen in om het koninklijke leger te verslaan. . Bijna duizend soldaten kwamen om het leven. Opstandig vuur beschadigde zelfs het vliegtuig van de kroonprins, hoewel Moulay Hassan het overleefde. De gevechten waren zo hard, vooral in Beni Ouriaghel en Gueznaya, dat het leger zijn toevlucht nam tot de Franse luchtvaart, artillerie en tanks voor hun eigen voordeel. Pas twee weken later ontspoorden de opstandelingen. Terwijl de meerderheid van de leiders werd gearresteerd, wisten sommigen van hen weg te komen. Ameziane zocht aanvankelijk zijn toevlucht in Spanje voordat hij naar Egypte en vervolgens Irak vertrok. De mannen van prins Moulay Hassan en Oufkir bleken meedogenloos te zijn tegenover de onschuldige bevolking met afpersing, willekeurige arrestaties, verkrachtingen en executies. Zo werd het dorp Beni Hadifa, een van de bolwerken van de opstand, verwoest en werden de vierhonderd inwoners ervan afgeslacht. In totaal heeft de onderdrukking van de opstand duizenden slachtoffers gemaakt en ernstige psychologische, sociale, politieke en economische gevolgen gehad.
Na maanden van “schoonmaakoperaties”, om militair jargon te gebruiken, lanceerde Mohammed V in 1959 een triomftocht in de Rif om zijn macht te tonen en het einde van de laatste harka te laten zien . Binnen een paar maanden slaagde hij erin de kansen te verslaan en ontpopte hij zich als de meester van het land, waarbij hij zowel de strijdkrachten als de bureaucratie monopoliseerde en de oppositie permanent verzwakte. Deze klim naar absolute macht werd mogelijk gemaakt onder de zegen van Frankrijk, een alliantie met de notabelen op het platteland, militaire steun en de implosie / explosie van de Istiqlal-partij. De Rif was zonder twijfel een van de belangrijkste slachtoffers van een groots machtsplan om de staat te controleren… om de staat te worden.
lees ook:De Rif opstand van januari 1984
door Redactie | nov 5, 2020 |
Vier jaar na de moord op Muhsin Fikri, de repressie duurt voort in de Rif
De Riffijnen staan jaarlijks wereldwijd op 28 oktober stil bij de verschrikkelijke en barbaarse moord op de vishandelaar Muhsin Fikri. Op die dag werd de 31-jarige Muhsin Fikri in 2016 door Marokkaanse ambtenaren vermorzeld in een vuilniswagen. Deze misdaad is vastgelegd op videobeelden waarop te zien is hoe hij in aanwezigheid van omstanders werd afgeslacht. Deze zwarte dag staat blijvend gegrift in het Riffijnse collectieve geheugen net als de vele andere misdaden die het Marokkaanse regime tegenover het Riffijnse volk pleegde.
Voor de nieuwe generatie Riffijnen is de laffe moord op Muhsin Fikri een tastbaar bewijs voor de misdaden die het Marokkaanse regime in de Rif pleegt en gepleegd heeft.
Dat zijn er vele: zo is het Marokkaanse regime tijdens de volksopstanden van 1958/1959 vlak na de terugtrekking van Spanje en Frankrijk in 1956 uit de Rif overgegaan tot een massale afslachting onder de Riffijnse bevolking. Daarna was er in de jaren 60 sprake van een massale deportatie van Riffijnen naar Europa onder het mom van tewerkstelling als gastarbeider. In de jaren 70 zijn Riffijnen die actief waren in de oppositie en vakbeweging opgepakt en gevangen gezet. Tijdens de studentenprotesten in 1984 zijn wederom doden gevallen en ontvluchtten veel Riffijnen hun land uit vrees voor hun veiligheid. En deze ontwikkeling zet zich voort tot op de dag van vandaag, wat uit het onderstaand verslag zal blijken.
Massale protesten na een barbaarse moord
Het bleef niet bij de doden die in 1984 zijn gevallen. In 2011 waren er weer vijf doden te betreuren, dit maal in Al Hoceima, dat was tijdens 20 februari beweging, alhoewel deze jongeren niet actief betrokken waren in de beweging. Nabestaanden van deze jongeren wijzen met de vinger naar het regime. In 2015 werd het levenloze lichaam, met afgehakt hoofd, van de rapper Rifinox (Hussain Bellagrache) in de regio Nador gevonden. Het regime wordt door Riffijnse activisten verantwoordelijk gehouden voor deze macabere moord.
Van 1956 tot op heden worden veel Riffijnen vermist, een deel van hen verdwijnt in opdracht van het regime een ander deel is opgeslokt door Middellandse zee tijdens hun vlucht voor de repressie van het regime.
Deze gebeurtenissen en de moord op Muhsin Fikri vormde de aanleiding voor de bevolking van de Rif om direct en massaal in actie te komen. Duizenden Riffijnen gingen de straat op en eisten; een eind aan de militarisering van de Rif, een eind aan de vernedering, de minachting en het doden van de Riffijnen.
Deze protesten mondden uit in een volksbeweging, de zogenaamde Hirak Rif. Maanden lang negeerde het Marokkaanse regime de grote en vreedzame protesten. De vredige en massale demonstraties van de Hirak vonden in verschillende regio’s in de Rif wekelijks plaats.
Ontvoeringen en verkrachting in de Rif
Echter in mei 2017 reageerde het Marokkaanse regime met een ongekende repressie op de eisen van de vreedzame demonstranten.
Meer dan duizend Riffijnen zijn met veel geweld uit hun huizen ontvoerd, door midden in de nacht de huisdeuren te forceren, de slachtoffers weg te rukken van hun familie en hen met onbekende bestemming af te voeren, waarbij zij de naasten in verbijstering en onwetend over het lot van hun dierbaren achterlieten.
Dit lot trof niet alleen jonge gezonde volwassen mannen, ook mensen met beperkingen, vrouwen en minderjarigen ontsnapten niet aan het staatsterrorisme. De jonge zangeres Salima Ziani (1994) beter bekend als Silya Ziani uit Al Hoceima werd ‘s nacht op 5 juni 2017 door Marokkaanse politie ontvoerd en naar Casablanca overgebracht waar zij werd gemarteld, naakt gefilmd en bedreigd met verkrachting.
Nasser Zefzafi de woordvoerder van de beweging is door Marokkaanse agenten ontvoerd, met een knuppel verkracht, waarbij zij op hem urineerden. Op het politiebureau is hij net als andere ontvoerden naakt gefilmd en is er zonder toestemming DNA-materiaal afgenomen.
Protesten voor de Rif in Europ
Ook de Riffijnen in Europa reageerden fel en massaal op deze misdaden van de Marokkaanse overheid. Na de moord op Muhsin Fikri gingen zij de straat op om een halt te roepen aan het doden, het vernederen en verdrijven van Riffijnen uit hun eigen land. Door hun openlijke kritiek op het Marokkaanse regime en het organiseren van protesten durfden veel Europese Riffijnse activisten niet meer af te reizen naar Marokko uit angst voor arrestatie in de wetenschap dat ook zij door het regime gecontroleerd worden. Ook al hebben deze burgers een Europese nationaliteit blijft Marokko hen zien als haar eigen onderdanen. De Nederlandse en Belgische overheid hebben laten weten dat ze hieraan niets kunnen doen.
Marokko heeft geprobeerd een bekende Riffijnse activist die in Nederlandse overheidsdienst is, te beschuldigen van subversieve activiteiten. Marokko vroeg vervolgens Nederland om zijn uitlevering. Na grondig onderzoek van de Nederlandse overheid kreeg Marokko nul op het rekest.
Een Riffijnse Belg is wel in Marokko opgepakt en gevangengezet. België ondernam geen actie voor deze burger, er wordt gezegd dat het land haar goed economische en politieke relatie met Marokko niet wilde schaden.
Doden van demonstrant
Tijdens de laatste protesten in de Rif zijn er doden gevallen, de 22-jarige Imad El Attabi is door een politiekogel om het leven gebracht tijdens de demonstratie van 20 juli 2017 in Al Hoceima. De taxichauffeur Abdelhafid El Haddad is overleden door het inademen van traangas, dat tijdens deze demonstratie veelvuldig werd ingezet.
Veel Riffijnen die aan de protesten deelnamen kregen een oproep om zich bij het politiebureau te melden waar zij onder bedreigingen en vernederingen gedwongen werden een verklaring tekenen waarin zij beloofden niet meer te demonstreren. Tijdens showprocessen zijn meer dan duizend Riffijnen tot gevangenisstraffen veroordeeld variërend van een paar maanden tot 20 jaar celstraf. Onder de langgestraften bevinden zich meerdere activisten zoals Nasser Zefzafi, Mohamed Jalloul, Nabil Ahemjik etc.
Militarisering en economische embargo
Om deze repressiepolitiek kracht bij te zetten liet het Marokkaanse regime nieuwe gevangenissen, politiebureaus en kazernes in de Rif bouwen. Daarnaast werden de grenzen met de ‘Spaanse enclaves’ Ceuta en Melilla gesloten, waardoor duizenden Riffijnse gezinnen hun broodwinning verloren.
Deze illegale en half illegale praktijken als het smokkelen van olie uit Algerije, drugssmokkel en mensenhandel en het smokkelen van producten uit Ceuta en Melilla en Algerije, die een groot deel uitmaken van een parallelle economie, zijn op zijn zachtst gezegd bevorderd en deels opgezet door het regime. Deze worden nu deels aan banden gelegd om de bevolking te treffen.
Deze parallelle economie is in het leven geroepen zodat de Riffijn nooit een economische macht kon vormen. Zelfs Riffijnen die hun geld in Rif willen investeren krijgen daarvoor geen vergunning, maar krijgen wel te horen om dat in andere delen van Marokko te doen. Ook de harde valuta van Riffijnen in Europa en de winst uit onroerend goed komt via de Marokkaanse banken ten goede aan het Marokkaanse regime.
Na de volksprotesten en de daaropvolgende showprocessen is er niets veranderd, de provocaties, intimidaties en vernedering van de Riffijnen door Marokkaanse ambtenaren zowel op straat als in de overheidsgebouwen zijn aan de orde van de dag, zo worden Riffijnen met woorden als, zoon van een Spanjaard, gepest.
Koning Hassan II noemde de Riffijnen in zijn toespraak van januari 1984 ‘uitschot’. Zijn zoon Mohammed VI noemde hen in zijn troonrede van 2017 ‘nihilisten’. Marokkaanse politici volgen de goede voorbeelden van hun koning en uiten kwetsende termen over de Riffijnen, die zij op sociale media en in de Marokkaanse media plaatsen, zoals uitschot en nihilisten.
Ook de vervolging van Riffijnen gaat door, recentelijk zijn twee jongeren door een Marokkaanse rechtbank veroordeeld tot celstraffen voor het dragen van de Rif vlag.
De situatie in Rif is zorgelijk
Dit alles maakt de situatie in de Rif heel erg zorgelijk, het regime heeft belangrijke inkomstenbronnen in de Rif aan de banden gelegd, daarnaast moest de vissershaven van Al Hoceima plaats maken voor een plezierhaven. Veel vissers hebben daardoor hun baan verloren. Aan de handel in producten uit de ‘Spaanse Enclaves’ Ceuta en Melilla is een einde gemaakt door het sluiten van de grenzen. Er is nog nauwelijks sprake van enige werkgelegenheid in de Rif, de mensen hebben het dan ook ontzettend moeilijk, van vakmensen en handarbeiders tot zakenlieden. Er zijn momenteel gezinnen die geen boodschappen meer kunnen doen en die gedwongen zijn om hun meubilair te verkopen om in leven te blijven.
Riffijnen vluchten naar Europa
Om te ontsnappen aan dit schrikbewind ontvluchten duizenden Riffijnen hun vaderland en vertrekken naar Europa. Onder hen bevinden zich vrouwen en minderjarigen. Een nieuw fenomeen is dat nu hele gezinnen uit de Rif vluchten. In Europa komt geen eind aan hun lijdensweg want ze verdwijnen in de ‘illegaliteit’ en belanden daardoor in erbarmelijke omstandigheden. Deze vluchtelingenstroom duurt voort.
Lees ook: Leiders van Hirak uit Rif zijn al 22 dagen in hongerstaking
door Redactie | okt 26, 2020 |
Zuwara is één van de oudste Libische steden
Zuwara is één van de oudste Libische steden. De naam ook van één van de oudste Libische stammen.
De geschiedenis van de stad zelf ligt relatief dicht bij de geschiedenis van haar inwoners. Zoals het in de tweede eeuw voor Christus bekend stond tijdens het bewind van Massinisa als Kasas, met name van het jaar 146 voor Christus tot het jaar 642.
Later stond het bekend als het oude Possidonia. Deze naam betekent in het Romeins (talqah) of zeehooi, wat betekent zeewier dat de zee in de winter onttrekt en achterblijft in de vorm van stapels op het strand.
Dit fenomeen is nog steeds aanwezig aan de oevers van Zuwara, vooral in de regio Tousent.
De kust was beroemd om zijn vele namen of het nu ging om de verandering van de mensen en hun religies of om de veelheid van kolonisten door de eeuwen heen.
De wortels van de Libische bevolking heeft zijn oorsprong tot ver in de oudheid, en de oorsprong van stamdynastieën, die afstammen van de oude Amazigh bevolking, de oude Noord-Afrikaanse inwoners, en Bani Willoul.
Zij stammen op hun beurt af van Zuwara, de buiken van Zarisa, de melaatsheid van de Daghis.
Zuwara is bij de mensen bekend onder de naam Tamourt, en het betekent ook het land en de stad.
De geschiedenis van de stad, die afhankelijk is van visserij, landbouw, handel en de productie van zout, kalk en gips, dateert uit de tweede eeuw voor Christus, dat wil zeggen in het tijdperk van Massinisia.
De naam in die tijd was Kasas en was beroemd om de export van zout “Ticent” zoals de stadsmensen het noemden, en omgeven door vele salina’s.
Het grootste deel van de economie was gebaseerd op zout uit de Middellandse Zee, dat aan de kust ligt, en de winning van kalksteen uit de naburige sabkha, het belangrijkste bouwmateriaal.
De meeste van de oude gebouwen die tot nu toe bestonden, werden gebouwd met gips en zoutsteen die bij de bevolking bekend staan als de gipssteen “Ulus”.
De stad Zuwara was ook getuige van een aantal veldslagen door de geschiedenis heen. De stad stond bekend om de eenheid van haar mensen en hun standpunt tegen de indringers.
Dit was duidelijk in hun confrontatie met de Italiaanse strijdkrachten in de tweede Wereldoorlog.
Één van de beroemdste veldslagen, is de slag om Sidi Bou Said, waarover de Latijnse historicus Blaine de Grote in 79 v.Chr. schreef.
Ibn Khaldoun raakte het ook aan en sprak over Zawagha en Zuwara als twee samenhangende stammen, waarvan de oorsprong teruggaat tot de Zenata-stam die één van de grootste Amazigh-stammen zijn.
BEKIJK OOK
Amazigh-raad van Libië verwerpt de door UNSMIL gesponsorde dialoog
door Redactie | sep 4, 2020 |
In het licht van het feit dat de Hirak -gedetineerden hun hongerstaking gedurende meer dan twintig dagen voortzetten, werden sommigen van hen en hun families gewaarschuwd voor de verslechtering van hun gezondheidstoestand, en temidden van mensenrechtenactivisten die waarschuwen voor een vertraging in de interventie, wordt er nog steeds opgeroepen tot verantwoording over deze kwestie aan de regering.
In dezelfde context richtte Noureddine Mudian, hoofd van het Onafhankelijkheidsteam voor Eenheid en Gelijkheid, een vraag aan de minister van Buitenlandse Zaken die verantwoordelijk is voor de mensenrechten, Mustafa Ramid, en zei dat zijn team erg blij was met het recente koninklijk pardon, volgens welke een aantal gevangenen werden vrijgelaten tegen de achtergrond van de Al Hoceima en Jerada. Vergelijkbaar met een aantal hoge koninklijke initiatieven binnen hetzelfde raamwerk, wat een goede sfeer creëerde voor het finaal vouwen van dit dossier.
Mudian voegde eraan toe dat zijn team met grote bezorgdheid de ontwikkelingen vastlegde van de openlijke hongerstaking, die wordt gevoerd door een aantal gedetineerden, in de Ras Alma-gevangenis in Fez, de Silwan-gevangenis in Nador en de burgerlijke gevangenis in Guercif, die een groot gevaar voor hun leven vormt en het evenwicht van de mensenrechten in het land schaadt, aldus Gezegde.
Al-Ramid vroeg naar de dringende maatregelen die de regering van plan is te nemen om met spoed te reageren op de eisen van de gedetineerden, om hun leven en gezondheid te beschermen, en om de doorbraak te versterken die wordt veroorzaakt door de koninklijke initiatieven, met het oog op de vrijlating van de overgebleven gedetineerden.
