HAARLEM – Wat doe je als mensen de taboes en schaamte van jouw cultuur niet begrijpen, denken dat je niets kunt en behandelen als vee? Wat doe je als er thuis geen geld is, je vader een gokverslaving heeft en je moeder amper Nederlands spreekt? Deze eenzaamheid en verdriet uiten zich in woede en frustratie en uiteindelijk in criminaliteit. Voor veel Marokkaanse jongeren is dit dagelijkse kost.
Voor hen is Jeugdcentrum Futurzz in Schalkwijk opgericht. Praten en investeren. Het kost tijd maar is volgens jongerenwerker Hassan El Mourabet zeker zinvol.
Ook hij heeft alle vooroordelen tegen. Hassan is een Marokkaan, heeft tatoeages, vecht al 17 jaar als kickbokser en houdt van merkkleding. Toch is de 34-jarige Hassan El Mourabet volledig geaccepteerd in de samenleving. Als jongerenwerker bij jeugdcentrum Futurzz in Schalkwijk gebruikt hij zijn ervaring om de jeugd nieuwe kansen in het leven te geven. ‘Ik ken alle 25 jongeren die geregistreerd staan bij de justitie en gemeente als harde kern probleemjongeren, ‘ zegt Hassan. Hij fungeert als rolmodel voor de ‘raddraaiers’ uit de buurt.
Futurzz
Sinds 2 jaar is vanuit Stichting Dock jongerencentrum Futurzz, voorheen Prisma, nieuw opgezet door de voormalig hulpverlener El Mourabet. Samen met collega’s Rachid en Fouzia (beide van Marokkaanse afkomst) krijgt hij wekelijks een kleine 150 jongeren over de vloer. ‘De functie van jeugdcentrum is veranderd. Jongeren zien dit als een veilige vindplaats,’ legt Hassan uit. ‘Ze kunnen hier terecht voor gezelligheid, maar vooral voor advies, hulp of gewoon troost. Pappen en nathouden is niet voldoende. Wij organiseren ontzettend veel workshops, thema-avonden en andere bijeenkomsten waar je in de praktijk wat aan hebt. De drempel om naar hulpverlenende instanties te gaan is hoog. Wij zijn laagdrempelig. Bij ons komen zowel instanties als de jongeren. Zo brengen we ze bij elkaar. Je moet ergens beginnen, laat dat alsjeblieft hier zijn.’
Hulpverlening
Mede door zijn hulpverleningsachtergrond in Amsterdam heeft Hassan de afgelopen jaren in Schalkwijk veel opgemerkt. ‘De hulpverlening in Haarlem is ernstig tekort geschoten. Er wordt op school van alles gesignaleerd maar vervolgens wordt er thuis niets mee gedaan. Dit komt door cultuurverschillen en onbegrip. De meeste jongens hebben een laag zelfbeeld en het merendeel heeft ook nog eens een licht verstandelijke beperking. De ouders kunnen of willen vaak niets erkennen en werken niet mee. Met als gevolg dat de hulpverlening niet verder komt dan de voordeur.’
Vooral op preventief gebied richten de jongerenwerkers zich op de jeugd tot en met 16 jaar. De groep 16 tot 23 jaar wordt vooral begeleidt om iets van het leven te maken. Elke doordeweekse dag is het centrum geopend. Zo is er elke donderdag Streetcorner, een open avond waar je terecht kunt voor hulpvragen als; hoe maak ik een cv aan. Maar ook heftige vragen als; wat moet ik doen als mijn vader gokverslaafd is, mijn moeder steekt haar kop in het zand en er is geen geld terwijl mijn broertjes en zusjes zonder eten naar school gaan?
Investeren
Maar hoe bereik je deze Marokkaanse jongeren die zoveel problemen hebben en te trots zijn om hulp te vragen? ‘Dat is een kwestie van vertrouwen,’ vertelt Hassan. ‘We gaan de straat op, we bellen ze op, bezoeken ze thuis. En blijven proberen, echt investeren in iemand. Het kost alleen tijd om door te dringen. Niet alleen tot hen zelf maar ook de Marokkaanse gemeenschap. Iedereen kent elkaar en je komt als buitenstaander moeilijk in die kring. Met alleen straffen bereik je ze niet. Maar als je genoeg moeite doet dan zien ze dat je echt iets voor ze kan betekenen. Dan gaat het balletje rollen en blijven ze uiteindelijk naar je toekomen.’
Of de samenwerking tussen jongeren, Futurzz, instanties en politiek beter kan is Hassan duidelijk. ‘Wij willen nog meer als sleutelfiguur fungeren tussen vooral de jongeren en de gemeente. Er is veel overleg, maar actie is toch beter. Ik nodig alle politieke partijen uit om langs te komen en ervaren hoe het is om met jongeren te praten die niet begrepen worden. Het is een uitdaging, maar die ga ik graag aan.’