“Geboren en gedogen in Rotterdam,” draag ik trots op een T-shirt dat ik ooit van een Rotterdams tekstbureau heb gekregen. Ik hou van deze stad, maar de laatste tijd lijkt het of mijn stad langzaam aan in tweeën wordt gedeeld, met aan de ene kant de gewone nietsvermoedende Rotterdammer en aan de andere kant de ‘ons kent ons’ maatschappij. Deze week hebben we te maken gehad met de commotie rond het dubieuze Stadsinitiatief. En alsof dat niet genoeg is, lees ik met verbazing dat Museum Boijmans van Beuningen het jaar 2012 met een verlies van een miljoen euro heeft afgesloten. Het college was er als de kippen bij om deze elite hobby een toezegging te doen van 575.000 euro aan extra hulp. Zijn ze nou van lotje getikt daar op het stadhuis? Museum van Boijmans krijgt jaarlijks een slordige 10 miljoen aan gemeentesubsidie. Daarnaast kan het museum rekenen op veel financiële steun van particulieren en andere suikerooms. In een tijd waar speeltuinen en buurthuizen gesloten worden en culturele instellingen, die wel een breed publiek bereiken, zonder pardon zijn wegbezuinigd, durft het college extra geld te pompen in een instelling die slechts het imago van de Rotterdamse elite dient. Excuses, maar ik ga het beestje gewoon bij de naam noemen: vriendjespolitiek. Ik had nooit gedacht dat dit een issue zou zijn in dé werkstad, de stad van mijn dromen. Oh ja, nog een woord dat bestuurders, ambtenaren en hun vriendjes liever niet willen horen: prestigeprojecten. Ik vraag me daadwerkelijk af wat de ‘gewone Rotterdammert’ aan prestigeprojecten als de Tour de France of een nieuwe Kuip heeft (gehad). De stad kampt met gigantische begrotingstekorten en balanceert op de rand van de afgrond. En als dit relaas van een ‘gewone Rotterdammert’ uw nekharen nog steeds niet recht overeind doen staan, heb ik nog een boosmakertje voor u: het college heeft de afgelopen periode maar liefst 20 (van de 23 gestelde) doelen NIET behaald, waaronder het terugdringen van het aantal mensen in de bijstand. Maar gelukkig krijgen we binnenkort een schaatsbaan die drie maanden open is…in Kralingen. Zitten de Rotterdammers nu echt te wachten op, door overheid en co, opgedrongen bezighoudertjes? Want ja, dat is precies wat er gaande is: we worden, net zoals de Romeinen vroeger, met brood en spelen beziggehouden en afgeleid van zaken die er echt toe doen. En waar het niet goed mee gaat.